عدلش آراسته جهان چو ارم

هم به انصاف و هم به جود و کرم

چونکه افتاد بر رخت نظرم

عمر بی تو بسر چگونه برم

تا شوی حامل مسیح مرم»

گفت در دم درون من ز کرم

گر نمایند روی خود ز کرم

شود از نَطف‌شان جحیم ارم

من از این گفت سخت بی‌خبرم

چون شما ام من آدمی نه خرم

زخمها میزنی بپشت و برم

گشت پر زخم از تو پا و سرم

چرب و شیرین ز خوان او نخورم

دست را سوی کاسه اش نبرم

کرد با من حواله‌ات ز کرم

تا ترا من بدان مقام برم

کار تو رحمت است و لطف و کرم

سخنم گوش کن ز بنده مرم

لطف بینند جمله در قهرم

در و گوهر شوند در بحرم

مأمن خلق بود همچو حرم

ذاتش آراسته به خلق و کرم

سخنش همچو خلق بودی نرم

کرمش بر زبان فکندی شرم

بزم شاه جهان خوش و خرم

صحن بستان‌سرا چو باغ ارم

هر شب از فتنهٔ تو تیره‌ترم

چند داری چو روز خیره‌سرم‌؟

غیرت آن سگان بی‌آزَرم

بر دلم زد‌، شدم چو آتش گرم

من که پیش تو خرد و مختصرم

چندبار از جهان بزرگترم

دور کن باد خسروی ز سرم

پر کن از خاک بندگی بصرم

خواندشان با هزار خجلت و شرم

نرم دل کردشان به پرسش نرم

دامنم زان فتوح گرما گرم

داشت از آستین مریم شرم

در دلیری، اگر چه گشتم گرم

ورقم پر عرق شدست از شرم