تو کت این گاوهای پروارند

لاغران را مکش، که مردارند

آن که بی‌کار و آن که در کارند

هر یکی رخ به مامنی دارند

آن کسانی که بینشی دارند

آشکار و نهان درین کارند

خوردن اینجا روا نمیدارند

در بهشت آش و سفره چون آرند؟

آنچه بینی که دون و بدکارند

بر ایزد نه روزیی دارند؟

خلق را می​برند و می​آرند

نه که آمد شدی بخود دارند

ساغر و می مدام در کارند

همدم عاشقان میخوارند

می پرستان مدام می نوشند

زاهدان زان خبر نمی دارند

خاکساران کوی میخانه

[...]

چون شکم ز آش و نان بینبارند

سفره را از میانه بردارند

بلکه آفاقیان همه یارند

با تو آیین دوستی دارند

خلق عالم همه درین کارند

رو به وهم و خیال خود دارند

یک به یک پیش چشم او دارند

آشکارا به روی او آرند

صد دغا و دغل به پیش آرند

حیله های تو باد انگارند

ز آدمیزاده نیز بسیارند

که ازین شیوه بهره ای دارند

اهل عالم همه درین کارند

به حجاب صور گرفتارند

لیک با هم درین صفت یارند

که ازین کارخانه عارند

تاجران منهیان اخبارند

از بد و نیکتان خبر دارند

ساده لوحان که غافل از کارند

هوست دیده، عشق پندارند؟!

همه در علم سامری وارند

از برون موسی از درون نارند

صوفیانی که اهل اسرارند

در دلِ نار و بر سرِ دارند

خاندان امین به من یارند

همه چون «‌اعتماد تجارند»