نیست بازی ز شیر بردن تاج

تا چه شب‌بازی آورَد شب داج

بامدادان که صبح زرین تاج

کرسی از زر نهاد و تخت از عاج

شه که تختش بود ز تخته عاج

ناگزیر‌ش بود ز تخت وز تاج

دخترش خواست با خزانه و تاج

بر سر هردو هفت ساله خراج

نیز ممکن بود که در شب داج

نیمه سودی نهان کنیم از باج

از رعیت بجای رسم و خراج

گه کمر خواستی و گاهی تاج

گر کسی بر فلک رساند تاج

هفت کشور کشد به زیر خراج

شاه رومی قبای چینی تاج

جزیتش داده چین و روم خراج

نرگس از زر نهاد بر سر تاج

لاله از لعل برفکند دواج

چون مخبط شد اعتدال مزاج

نه عزیمت اثر کند نه علاج

اترکوا الفرش و اطلبوا المعراج

نحو ما لاح عرشه الوهاج

پیش موج عظیم او امواج

بی اثر چون در آفتاب سراج

بر سر او ز نیک نامی تاج

همه شب‌های او شب معراج

شودش رنگ از اعتدال مزاج

به سپیدی چو زیبق و چو زجاج

شاه بی‌شهر چون ستاند باج

شهر بی‌ده زبون شود ز خراج

هر که دارد کفاف عیش چنان

که نباشد بدیگری محتاج

کلبه ئی نیز باشدش که ازان

نکند هر دمش کسی اخراج

در جهان پادشاه وقت خود است

[...]

ای جناب تو چرخ را منهاج

وی رکاب تو عرش را معراج

شاه اعظم جلال دولت و دین

ای فلک را سُم سمند تو تاج

حرم کعبه ی جلال ترا

[...]

ای مه و خور بروی تو محتاج

بر سر چرخ خاک پای تو تاج

چه کنم وصف تو که مستغنیست

مه ز گلگونه گل ز اسپیداج

هرکه جویای تو بود همه روز

[...]

اثرش در یکی دوا و علاج

در دگر مایه فساد مزاج

دی نبودت به تارک سر تاج

وز تو فردا کند اجل تاراج