شاخ سرسبز و چمن دلشادست

عالم از عدل بهار آباد است

غنچه تا روی به صحرا آورد

گرهی از سر دل بگشادست

سرو در خدمت گل برپایست

[...]

کی بود؟ کی؟ که در آیم ز درت

همچو زلف تو در افتم ببرت

تا که از بوسه بتاراج دهم

شکر ننگت و تنگ شکرت

آه کز زلف تو آمیخت دلم

[...]

تا دم باد صبا بگشا دست

گرهی از دل ما بگشا دست

هر فتوحی که جهانراست ز گل

همه از باد هوا بگشادست

نقش بدان چمن را همه کار

[...]

رخت از ماه و لبت از شکرست

آنت ازین وینت از آن خوبترست

بر رخت بوسه کجا شاید داد؟

که نظر نیز محل نظرست

نه میان نیست میان تو ز لطف

[...]

ماه رویا! ز غمت یک دم نیست

که چو زلف تو دلم درهم نیست

زلف و بالای تو تا هم پشتند

پشت و بالای کسی بی‌خم نیست

غم تو می خورم و شادم از آنک

[...]

خود ترا عادت دلداری نیست

کار تو جز که دل آزاری نیست

چشم تو تا که چنین ریزد خون

هیچ باکیش ز بیماری نیست

عشق و عاشق همه جایی هستند

[...]

ای مرا کرده مشوّش زلفت

وی ز گل ساخته مفرش زلفت

تا که در خسته دل ما پیوست

نیست خالی ز کشاکش زلفت

شد ز بیماری چشمت آگاه

[...]

نفس باد صبا می جنبد

غیرت مشک خطا می جنبد

سر و گویی سر حالت دراد

می زند دست وز جا می جنبد

لالۀسوخته دل پنداری

[...]

زلف تو کان همه سرها دارد

گوییا هیچ سرما دارد

گرد روی تو چرا حلقه کند

گر نه با ما سر سودا دارد؟

سرکشی چون نکند هندویی

[...]

هر که چون روی تو رویی دارد

سر به سر راحت دنیی دارد

هر که دارد دهن و زلف و خطت

کوثر و سدره و طوبی دارد

از جهان دوست ترا دارد دل

[...]

مکن ای دوست اگر بتوان کرد

هر چه از شور وز شر بتوان کرد

نه دل من که بیک غمزۀ تو

عالمی زیر و زبر بتوان کرد

چون سر زلف تو از مشک سیاه

[...]

دلبرم سوی سفر خواهد شد

کا رمن زیر و زبر خواهد شد

دل خون گشته ام اندر پی او

از ره دیده بدر خواهد شد

حال من خود ز غمش نیک بدست

[...]

رخ خوبت به قمر می ماند

ذوق لعلت به شکر می ماند

عقل با این همه دانایی خویش

چون ترا بیند در می ماند

اندرین عهد همانا فتنه

[...]

خبر گل به چمن می آرند

مژدهٔ جان سوی تن می آرند

نقش‌بندان ربیعی آبی

با رخ کار چمن می آرند

نفس باد صبا پنداری

[...]

مخور ای دل غم بسیار مخور

ور خوری جز غم دلدار مخور

نه غم یار عزیزست؟ آن نیز

اگرت هست نگهدار مخور

یار تیمار تو چون می نخورد

[...]

روی بنمای که دیوانه شدم

رحمتی، کز غمت افسانه شدم

شمع رخسار تو نادیده تمام

منِ دل‌سوخته پروانه شدم

آشناییّ غمت بود سبب

[...]

ای بتو چشم نکویی روشن

وی ز تو خانۀ دلها گلشن

بسته‌ام در سر زلفین تو دل

مشکن آن زلف و دلم را مشکن

هر سیاهی که رخت با من کرد

[...]

بار دیگر ز که می‌آموزی

این که دل‌ها به جفا می‌سوزی؟

می‌دَری پرده و می‌سوزی دل

بر غمزه زکین اندوزی

طالعی بد بود آن شب که دلم

[...]

ماه رویا بسر خویش کنی

نیک باشد که بدی بیش کنی؟

چندم از هجر دل افگار کنی؟

چندم از غصه جگر ریش کنی؟

مکن ای جان که نه رسمی نیکست

[...]

روز عیدست بده جام شراب

وقت کارست ، چه داری؟ دریاب

مغزم از بانگ دهل کوفته شد

مرهمش نالۀ چنگست و رباب

مدّتی شد که دهان بربستم

[...]