زانک گرگ ارچه که بس استمگریست

لیکش آن فرهنگ و کید و مکر نیست

گفت زوتر بازگو تا حال چیست

این چنین آشوب و شور تو ز کیست

نیستشان از جست‌وجو یک لحظه‌ایست

از پی همشان یکی دم ایست نیست

شسته در زین آن‌چنان محکم‌پیست

گوییا شرقی و غربی با ویست

قرنها بگذشت و این قرن نویست

ماه آن ماهست آب آن آب نیست

غیرتش بر عاشقی و صادقیست

غیرتش بر دیو و بر استور نیست

از قدح‌های صور بگذر مه‌ایست

باده در جامست لیک از جام نیست

بلک مرگش بی‌عنایت نیز نیست

بی‌عنایت هان و هان جایی مه‌ایست

دیو بر شبه سلیمان کرد ایست

علم مکرش هست و علمناش نیست

جز دل محجوب کو را علتیست

از نبیش تا غبی تمییز نیست

خواب احمق لایق عقل ویست

هم‌چو او بی‌قیمتست و لاشیست

گفت قاضی ای صنم معمول چیست

گفت خانهٔ این کنیزک بس تهیست

گفت بی‌ رؤیت شری خود فاسدیست

بیع ما زیر گلیم این راست نیست

آمده در خاطرش کین بس خفیست

این همه معنیست پس صورت ز چیست

نه خموشست و نه گویا نادریست

حال او را در عبارت نام نیست

شاه دیدش گفت قاصد کین کیست

که از آن بحرست و این هم ماهیست

گفت تو زان سان که عکس دیگریست

جمله احوالت به جز هم عکس نیست

کشته شد در نوحهٔ او می‌گریست

اوست جمله هم کشنده و هم ولیست

جسم ظاهر عاقبت خود رفتنیست

تا ابد معنی بخواهد شاد زیست

تو همی‌آموزیم که چست ایست

آن خیال زشت را هم مادریست