ور همه گویند او را گم‌رهی

کوه پنداری و تو برگ کهی

قسمتی کردست هر یک را رهی

کی کهی گردد بجهدی چون کهی

آنک نگذارد کزین سو پا نهی

او بدین سو بست پای این رهی

دست و پا شاهد شوندت ای رهی

منکری را چند دست و پا نهی

در جهان این مدح و شاباش و زهی

ز اختیارست و حفاظ آگهی

دید شیطان از ملایک اسپهی

سوی صف مؤمنان اندر رهی

تا ازین گرداب دوران وا رهی

بر سر گنج وصالم پا نهی

کوه با داود گشته همرهی

هردو مطرب مست در عشق شهی

ای تو در اطباق قدرت منتهی

منتهی ما در کمی و بی‌رهی

تو بدان مانی کز آن نوری تهی

زآنک بینی بر پلیدی می‌نهی

زانک گندم را حکیم آگهی

هیچ نفرستد به انبار کهی

گفت اگر زر نه که دشنامم دهی

تا رهد جانم ترا باشم رهی

با دو عقل از بس بلاها وا رهی

پای خود بر اوج گردونها نهی

بر درخت جبر تا کی بر جهی

اختیار خویش را یک‌سو نهی

یک گروه دیگر از دانش تهی

هم‌چو حیوان از علف در فربهی

بعد چندین سال می‌زاید شهی

می‌زند بر آسمانها خرگهی

خود عدوت اوست قندش می‌دهی

وز برون تهمت به هر کس می‌نهی

این مگر باشد ز حُبِّ مُشتَهَی

اِسقِنِی خَمراً و قُل لِی انَّها

گر پذیری پند موسی وا رهی

از چنین شست بد نامنتهی

من نکردم آنچ گفتند از بهی

گنج رفت و خانه و دستم تهی