بعد چندین سال می‌زاید شهی

می‌زند بر آسمانها خرگهی

خود عدوت اوست قندش می‌دهی

وز برون تهمت به هر کس می‌نهی

این مگر باشد ز حُبِّ مُشتَهَی

اِسقِنِی خَمراً و قُل لِی انَّها

گر پذیری پند موسی وا رهی

از چنین شست بد نامنتهی

من نکردم آنچ گفتند از بهی

گنج رفت و خانه و دستم تهی

تا که تیشه ناگهان بر کان نهی

از دکان و پاره‌دوزی وا رهی

باز اسپیدی به کمپیری دهی

او ببرد ناخنش بهر بهی

چون ببندی تو سر کوزهٔ تهی

در میان حوض یا جویی نهی

چونک شاهی دست یابد بر شهی

بکشدش یا باز دارد در چهی

زان تغافل کن چو داعیِّ رهی

امر بَلِّغْ هست نَبْوَد آن تُهی

تا که پیش از خبط بگشاید رهی

تا نیفتد زان فضیحت در چهی

تو نتانی کز خیالی وا رهی

یا بخسپی که از آن بیرون جهی

چونک دست خود به دست او نهی

پس ز دست آکلان بیرون جهی

چون ستد او سیم عمرت ای رهی

سیم شد کرباس نی کیسه تهی

استعینوا فی‌الحرف یا ذا النهی

من کریم صالح من اهلها

تو به صد تلطیف پندش می‌دهی

او ز پندت می‌کند پهلو تهی

هر زمان خواند ترا تا خرگهی

که در اندازد ترا اندر چهی

تو سگی با خود بری یا روبهی

سگ بشورد از بن هر خرگهی

نام میری و وزیری و شهی

در نهانش مرگ و درد و جان‌دهی

گر به مظروفش نظر داری شهی

ور به ظرفش بنگری تو گم‌رهی