عقل را باشد وفای عهدها

تو نداری عقل رو ای خربها

در پی تعبیر آن تو عمرها

می‌دوی سوی شهان با دها

گفت رگهای من‌اند آن کوهها

مثل من نبوند در حسن و بها

زان یکی درد او ز جمله دردها

وا رهد پا بر نهد او بر سها

لطف مخفی در میان قهرها

در حدث پنهان عقیق بی‌بها

نان تو شد از چه ز عشق و اشتها

ورنه نان را کی بدی تا جان رهی

نقض میثاق و شکست توبه‌ها

موجب لعنت شود در انتها

آینه بی‌نقش شد یابد بها

زانک شد حاکی جمله نقشها

عزت مخزن بود اندر بها

که برو بسیار باشد قفلها

غیر این معقولها معقولها

یابی اندر عشق با فر و بها

لیک بر مقتل نیامد تیرها

کار بخت است این نه جلدی و دها

عفوها هر شب ازین دل‌پاره‌ها

چون کبوتر سوی تو آید شها

حرف‌گو و حرف‌نوش و حرفها

هر سه جان گردند اندر انتها

جمله دنیا را پر پشه بها

سیلیی را رشوت بی‌منتها

شب چو روز رستخیز آن رازها

کشف می‌کرد از پی اهل نهی

که بدین سان گنج‌نامهٔ بی‌بها

چون فتاده ماند اندر مشقها

قوم معکوس‌اند اندر مشتها

خاک‌خوار و آب را کرده رها

سوی کفرش آورد زین عشوه‌ها

آن جوال خدعه و مکر و دها

گر نشد غره بدین صندوق‌ها

هم‌چو قاضی جوید اطلاق و رها

خانه تنگ آمد ازین گهواره‌ها

طفلکان را زود بالغ کن شها