می کنم یعنی ز خود دور اهرمن

همچو اسماعیل آن شاه زمن

هم گواهم بر نبی مؤتمن

این دو هم سرمایه و هم سود من

ور گریزی از ریا در انجمن

گویدت ای مقتدای مؤتمن

امتحان بود از برای غیر من

من نخواهم امتحان ای مؤتمن

بود او شاه و رعیت انجمن

او گل سرخ و همه دیگر سمن

باشد از بهر تماشای چمن

یا پی نسرین و گلچین و سمن

چون برافتد پرده ای از انجمن

در شفاعت برگشاید دست من

جملگی رفتند همراهان من

عندلیبان بر پریدند از چمن

ای دریغا نور ظلمت سوز من

ای دریغا صبح روزافزون من

طوطی من مرغ زیرک ساز من

ترجمان فکرت و اسرار من

برد غسالش چو صرصر کز چمن

فصل دی بیرون برد برگ سمن

سوی من برگشت آن شاه زمن

مشت خاکی زد به زخم پشت من

گفت: بالله ای شهنشاه زمن

هیچ دیدستی بده انصاف من

چون سزد چون، که رباید اهرمن

خاتم از دست سلیمان زمن

مظهر کل عجایب کیست من

مظهر سر غرائب کیست من

صاحب عون نوائب کیست من

در حقیقت ذات واجب کیست و من

روز صلح آن برگ و ساز انجمن

هم چو باد فرودین اندر چمن

بر سر یزدان‌پرستی همچو من

می گذارد نام غول و اهرمن