من بدانم کو فرستاد آن بمن

از ضمیر چون سهیل اندر یمن

گر به زاری گر به زور آن انجمن

می‌نیارَستند دادن می به من

رحمتی کن بر دل و بر جان من

بوسه ای ده بر لب جانان من

مو به مو زلفت پریشان کرده ای

کفر زلفت می برد ایمان من

عشق تو گنج است و دل ویرانه ای

[...]

این چراغ ازبهر آن دارم که من

یار خود میجویم از هر انجمن

وارهانم خویش را زین ما و من

تا نماید غیر من در انجمن

گوش بر آواز مرغان چمن

چشم بر شاخ کل و سرو و سمن

مرغ را خوشتر چه باشد از چمن

زندگی تن بود زندان من

پس بگفت ای مرغ خوش آواز من

ای انیس و همدم و همزار من

گر نباشد این وبال ای یار من

پس کدام است آن بگو ای مؤتمن

مقریم قرآن خوانی شغل من

هم به خلوتگاه هم در انجمن

ای دریغا مرهم هر داغ من

راحت من روح من ریحان من

ای دریغا چشمه ی حیوان من

گلشن من جنت من باغ من

راه من زد هم هوا هم اهرمن

دامن تو این زمان در دست من

گفت چندین پیش از این ای مؤتمن

شد مریض آن یک ز نزدیکان من

ماه تابان کن ولی اندر یمن

جلوه ده یوسف ولی در انجمن

می نیاید بر مشامم جان من

زین سواران بوی نسرین و سمن

حاجبی را گفت آن شاه زمن

از که باشد این سرای مؤتمن

تا نبرد خارکی روید سمن

تا نگرید ابر کی خندد چمن

بازگو هر خدمتی داری به من

ای منت بلبل تو گلزار چمن

جلوه گر هر سو عروسان چمن

نوعروسان انجمن در انجمن