آخر آدم‌زاده‌ای ای ناخلف

چند پنداری تو پستی را شرف

چون رسید او پیشتر نزدیک صف

بانگ بر زد شیر، های ای ناخلف

گفت بشنو گر نباشم جای لطف

سر نهادم پیش اژدرهای عنف

هم ز حق ترجیح یابد یک طرف

زان دو یک را برگزیند زان کنف

خود چه گویم پیش آن در این صدف

نیست الا کف کف کف کف

شاوروهن و آنگه خالفوا

ان من لم یعصهن تالف

فوقی آنجاست از روی شرف

جای دور از صدر باشد مُستَخَف

سگ چو عالم گشت شد چالاک زحف

سگ چو عارف گشت شد اصحاب کهف

که اشتری دیدیم می‌رفت این طرف

اشتری سرخی به سوی آن علف

فکرگاهش کُند شد عقلش خرف

عمر شد چیزی ندارد چون الف

ور بخسپد هست چون اصحاب کهف

صوفیان کردند پیش شیخ زحف

نه ز دریا ترس نه از موج و کف

چون شنیدی تو خطاب لا تخف

بعد ماهی چون رسیدند آن طرف

بی‌نوا ایشان ستوران بی علف

مصریان را جمع آرید این طرف

تا در آید آنک می‌باید بکف

کش‌کشانش آوریدند آن طرف

او فغان برداشت در تشنیع و تف

راست‌گو دانیش تو از روی وصف

گرچه ماهیت نشد از نوح کشف

تا نیفتد بانگ نفخش این طرف

تا رهد آن گوهر از تنگین صدف

میل جان اندر ترقی و شرف

میل تن در کسب و اسباب علف

آنچنان شادند در ذل و تلف

همچو ما در وقت اقبال و شرف

نقش ما یکسان بضدها متصف

خاک هم یکسان روانشان مختلف