دل به دستم نیست همچون دید چشم

ورنه دل را سوزمی این دم ز خشم

طرفه کوری دوربینِ تیزچشم

لیک از اُشتُر نبیند غیرِ پشم

بر درید آن گوسفندان را بخشم

که ز چوپان خرد بستند چشم

هر زمانم غرقه می‌کن من خوشم

حکم تو جانست چون جان می‌کشم

بحر گوید من ترا در خود کشم

لیک می‌لافی که من آب خوشم

او ز تو آهن همی‌خاید ز خشم

او همی‌جوید ترا با بیست چشم

من کنم او را ازین جان محتشم

جان که من بخشم ببیند بخششم

عشق در هنگام استیلا و خشم

زشت گرداند لطیفان را به چشم

هر که کژ جنبد به پیش جنبشم

گرچه سیمرغست زارش می‌کشم

آب از سر تیره است ای خیره‌خشم

پیشتر بنگر یکی بگشای چشم

تو نمی‌بینی هلال از ضعف چشم

من همی بینم مکن بر من تو خشم

گرگ می‌دیدند یوسف را به چشم

چونک اخوان را حسودی بود و خشم

نه که صادق بود و پاک از غل و خشم

شیخ را هر صدق می‌نامد به چشم

خواست کشتن مرد زاهد را ز خشم

مرد زاهد گشت پنهان زیر پشم

گر رود در سنگ سخت از کوششم

از دل سنگش کنون بیرون کشم

گفت چون قصد سرش کردم به خشم

طرفه در من بنگرید آن شوخ‌چشم

زان سپس گوشت شود هم طبع چشم

گوهری گردد دو گوش هم‌چو یشم

گرچه آن صوفی پر آتش شد ز خشم

لیک او بر عاقبت انداخت چشم

چون بتابد تف آن خورشید جشم

کوه گردد گاه ریگ و گاه پشم

من ز فخر انبیا سر چون کشم

خورده‌ام حلوا و این دم سرخوشم