آنچ گفتی کاندرین خانه و سرا

نیست کس چون می‌زنی این طبل را

بی ز جهدی آفریدی مر مرا

بی فن من روزیم ده زین سرا

ترهات چون تو ابلیسی مرا

کی بگرداند ز خاک این سرا

گر نبودی نسبت تو زین سرا

پاره‌پاره کردمی این دم ترا

لیک حق اصحابنا اصحاب را

در گشاد و برد تا صدر سرا

آب دیدهٔ بندهٔ بی‌دیده را

سبزه‌ای بخش و نباتی زین چرا

کرده منزل شب به یک کاروانسرا

اهل شرق و اهل غرب و ما ورا

بر یکی اشتر بود این دو درا

پس چه زر غبا بگنجد این دو را

منظر حق دل بود در دو سرا

که نظر در شاهد آید شاه را

ور دو چشم حق‌شناس آمد ترا

دوست پر بین عرصهٔ هر دو سرا

دید پامرد آن همایون خواجه را

اندر آن شب خواب بر صدر سرا

وانک اندر لابه و در ماجرا

می‌فریباند به هر نوعی مرا

چون ز مادر بسکلیدم طفل را

خود تو می‌دانی چه تلخ آمد مرا

آنچنان که گفت مادر بچه را

گر خیالی آیدت در شب فرا

دیر شد تا دوست می دارم ترا

آخر ای بخت از درم روزی درآ

من به تو چون تشنه مستعجل به آب

تو چرا از من چنین سیری چرا

گر خطایی در وجود آمد ز من

[...]

رند مستی جو دمی با او برآ

از در میخانهٔ ما خوش درآ

مجلس ما را غنیمت می شمر

زانکه اینجا خوشتر از هر دو سرا

جام می بستان و مستانه بنوش

[...]

ذوق اگر داری در این دریا درآ

عاشقانه خوش بیا با ما برآ

گر بیابی گوشهٔ میخانه ای

کی کنی رغبت به ملک دو سرا

جملهٔ درها به تو بگشوده اند

[...]

رند مستی چو دمی با او برآ

از در میخانهٔ ما خوش درآ

مجلس ما را غنیمت می شمُر

زانکه اینجا خوشتر از هر دو سرا

جام می بستان و مستانه بنوش

[...]

دوری از دلدار در غفلت چرا؟

می‌کند از غفلتت غیرت مرا

گفتم آن چیزی که نبود مر ترا

خود چه باشد گو الهی مر مرا