ریده‌ای آنگاه صدر و پیشگاه

ای دریغ از چون تو خر خاشاک و کاه

بعد از آن گفتش بیا ای دادخواه

داد خود بستان بدان روی سیاه

عقل دفترها کند یکسر سیاه

عقل عقل آفاق دارد پر ز ماه

نک نشان آنست کاندر چشمه ماه

مضطرب گردد ز پیل آب‌خواه

ای بسا دولت که آید گاه گاه

پیش بی‌دولت بگردد او ز راه

نعمت آرد غفلت و شکر انتباه

صید نعمت کن بدام شکر شاه

در فتاد از موزه یک مار سیاه

زان عنایت شد عقابش نیکخواه

از برون حس لشکرگاه شاه

پر همی‌بینم ز نور حق سپاه

مردم نادیده باشد رو سیاه

مردم دیده بود مرآت ماه

من گدا بودم درین خانه چو چاه

شاه گشتم قصر باید بهر شاه

هر کجا که یوسفی باشد چو ماه

جنتست ارچه که باشد قعر چاه

هرکه درخلوت ببینش یافت راه

او ز دانشها نجوید دستگاه

منبلی‌ام زخم جو و زخم‌خواه

عافیت کم جوی از منبل براه

چون پیادهٔ قاضی آمد این گواه

که همی‌خواند ترا تا حکم گاه

عشق چون دعوی جفا دیدن گواه

چون گواهت نیست شد دعوی تباه

زان عوان سر شدی دزد و تباه

تا عوانان را به قهر تست راه

تو ز دوری دیده‌ای چتر سیاه

یک قدم فا پیش نه بنگر سپاه

هست هر جزوی ز عالم جفت‌خواه

راست همچون کهربا و برگ کاه

با هزار انکار می‌رفتند راه

زیر لب طعنه‌زنان بر کار شاه

آنچنان شادند اندر قعر چاه

که همی‌ترسند از تخت و کلاه