بخش ۱۳۲ - حکایت نذر کردن سگان هر زمستان کی این تابستان چون بیاید خانه سازیم از بهر زمستان را
سگ زمستان جمع گردد استخوانش
زخم سرما خرد گرداند چنانش
کو بگوید کین قدر تن که منم
خانه‌ای از سنگ باید کردنم
چونک تابستان بیاید من بچنگ
بهر سرما خانه‌ای سازم ز سنگ
چونک تابستان بیاید از گشاد
استخوانها پهن گردد پوست شاد
گوید او چون زفت بیند خویش را
در کدامین خانه گُـنجم ای کیا ؟
زفت گردد پا کشد در سایه‌ای
کاهلی ، سیری ، غَری ، خودرایه‌ای
گویدش دل خانه‌ای ساز ای عمو
گوید او در خانه کی گنجم بگو
استخوان حرص تو در وقتِ درد
درهم آید خُرد گردد در نورد
گویی از توبه بسازم خانه‌ای
در زمستان باشدم اِستانه‌ای
چون بشد درد و شُدت آن حرص زفت
همچو سگ سودای خانه از تو رفت
شکرِ نعمت خوشتر از نعمت بود
شُکرباره کِی سوی نعمت رود ؟
شُکر جان نعمت و نعمت چو پوست
ز آنک شُکر آرد ترا تا کوی دوست
نعمت آرد غفلت و شکر انتباه
صیدِ نعمت کن بدام شکر شاه
نعمت شکرت کند پرچشم و میر
تا کنی صد نعمت ایثارِ فقیر
سیر نوشی از طعام و نقل حق
تا رود از تو شکم‌خواری و دَق
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
این متن شعری هست که به بررسی مفاهیم مربوط به نیازها و خواسته‌های انسان، و اهمیت شکرگزاری از نعمت‌ها می‌پردازد. شاعر در آن به تصویر سگی اشاره می‌کند که در زمستان استخوانش را جمع کرده و از سرما رنج می‌برد. او فکر می‌کند که باید خانه‌ای از سنگ بسازد تا در فصل سرما پناه داشته باشد.
سپس شاعر به تأمل انسان در زمان‌های مختلف و توجه به حرص و طمع او اشاره می‌کند. او به این نکته می‌پردازد که در وقت نیاز، حرص انسان ممکن است او را به سمت کاهلی و ناامیدی بکشاند.
در نهایت، شاعر تأکید می‌کند که شکرگزاری از نعمت‌ها و به‌دست آوردن آگاهی از آنها بهتر از تنها داشتن نعمت است. او می‌گوید نعمت‌ها ممکن است باعث غفلت شوند، اما شکرگزاری انسان را به یاد خداوند می‌اندازد و می‌تواند او را از حالت بی‌توجهی خارج کند. تجربه شکرگزاری می‌تواند باعث ایجاد ارتباطات عمیق‌تر و اشتراک‌گذاری نعمت‌ها با دیگران شود.
هوش مصنوعی: سگ در زمستان جمع می‌شود و استخوانش زخم می‌خورد، سرما او را ضعیف و شکننده می‌کند.
هوش مصنوعی: کسی بگوید که این بدن گوهرین چه ارزشی دارد، مانند اینکه باید از سنگ خانه‌ای بسازم.
هوش مصنوعی: زمانی که تابستان فرا برسد، من برای مقابله با سرما، خانه‌ای از سنگ می‌سازم.
هوش مصنوعی: زمانی که تابستان فرا می‌رسد، پوست به دلیل گشاد شدن استخوانها و یا به دلیل هوای گرم، نرم و شاداب می‌شود.
هوش مصنوعی: او می‌گوید وقتی خود را در حالتی نابسامان و به حالت زفت می‌بیند، در کدام خانه می‌تواند پنهان شود ای کیا؟
هوش مصنوعی: همچون کسی که به زیر سایه‌ای پناه می‌برد و از تنبلی و راحت‌طلبی خود لذت می‌برد، در این وضعیت به آرامش می‌رسد.
هوش مصنوعی: دل به او می‌گوید که خانه‌ای برای خود بساز، اما او پاسخ می‌دهد که در خانه چه جایی دارم.
هوش مصنوعی: اگر در زمان دشواری و درد، حرص و ولع تو بیش از حد باشد، این حرص به تو آسیب می‌زند و تو را خرد و آسیب‌پذیر می‌کند.
هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که قصد دارم از توبه‌ام، خانه‌ای بسازم که در زمستان گرم و دلپذیر باشد.
هوش مصنوعی: زمانی که درد و شدت خواسته‌های شدید برطرف شد، همچون سگی که میل و آرزو برای بازگشت به خانه‌اش را فراموش کرده باشد، دیگر از تو خبری نخواهد بود.
هوش مصنوعی: سپاسگزاری از نعمت‌ها، زیباتر از خود نعمت‌هاست. آیا کسی می‌تواند به سوی نعمت حرکت کند در حالی که قدردانی و شکرگزاری را نادیده بگیرد؟
هوش مصنوعی: شکر، روح نعمت است و نعمت مانند پوستی است، زیرا شکر تو را به سمت کوی دوست هدایت می‌کند.
هوش مصنوعی: غفلت باعث از دست دادن نعمت‌ها می‌شود، اما با بیدار بودن و قدردانی از آنها می‌توان به نعمت‌ها دست یافت. شکرگزاری از نعمت‌ها، در واقع شکار و به دام انداختن این نعمت‌ها است.
هوش مصنوعی: اگر شکر و قدردانی کنی از نعمت‌هایی که داری، برکت و نعمت بیشتری به تو خواهد رسید، و تو می‌توانی با ایثار به نیازمندان بسیاری کمک کنی.
هوش مصنوعی: از خوردن غذا و لذت بردن از آن بپرهیز؛ زیرا این کار ممکن است به سوء هاضمه و مشکلات دیگری منجر شود.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال ۴ حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
reply flag link
reply flag link
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.