گویی اَز توبه بِسازَم خانه‌ای

دَر زِمستان باشُدَم اِستانه‌ای

چون بخارا می‌روی دیوانه‌ای

لایق زنجیر و زندان‌خانه‌ای

خربطی ناگاه از خرخانه‌ای

سر برون آورد چون طعانه‌ای

در ببستم تا کسی بیگانه‌ای

در نیاید زود نادانانه‌ای

چون بدانستی که شکردانه‌ای

پس بدانی کاهل شکرخانه‌ای

جان هر دُری، دل هر دانه‌ای

می‌رود در جو، چو داروخانه‌ای

چون خلیل حق اگر فرزانه‌ای

آتش آب تست و تو پروانه‌ای

در مهندس بین خیال خانه‌ای

در دلش چون در زمینی دانه‌ای

آن یکی گفتش که هی دیوانه‌ای

تو نه‌ای شیعه عدوّ خانه‌ای

سایلی آمد به سوی خانه‌ای

خشک نانه خواست یا تر نانه‌ای

آخر ای شمعِ روان پروانه ای

چند سوزی خاطرِ دیوانه ای

گر چه ما بر شمعِ رویت سوختیم

شمع را نگریزد از پروانه ای

هیچ نقصانی نباشد شمع را

[...]

خویشتن را ساختم دیوانه ای

می شدم نشناخت در هر خانه ای

بود با آن قوم چون بیگانه ای

باز جستم حالش از همخانه ای

من میان جمع چون دیوانه ای

دوستان هریک به کف پیمانه‌ای

خاص خاص است این چنین فرزانه‌ای

گر تواند برد از اینجا دانه‌ای

عشق تو گنجی و دل ویرانه ای

مهر تو شمعی و جان پروانه ای

عقل دوراندیش و ما در عشق تو

نیست الا بیدلی دیوانه ای

آشنای عشقت آن کس شد که او

[...]

خرمنی گندم نگر در دانه ای

قرب صد دانه ببین هر شانه ای

گرچه دندانه بسی باشد ببین

یک حقیقت عین هر دندانه ای

از فروغ آفتاب روی او

[...]

ساقی ار بخشد تو را پیمانه ای

نوش کن می جو دگر خمخانه ای

عاشق سر‌مست با جانانه‌ ای

همنشین بودند در یک خانه‌ ای

هر کجا از دور دیدم خانه ای

بود بی دیوار و در ویرانه ای