کو ببخشد هم به میغ و هم به ماغ

نور جان والله اعلم بالبلاغ

هین مدو اندر پی نفس چو زاغ

کو به گورستان برد نه سوی باغ

نیست آن سو رنج فکرت بر دماغ

که دماغ و عقل روید دشت و باغ

گر بخواهی ور نخواهی با چراغ

دیده گردد نقش باز و نقش زاغ

نقش گل در زیربینی بهر لاغ

بوی گل بر سقف و ایوان دماغ

چشم مازاغش شده پر زخم زاغ

چشم نیک از چشم بد با درد و داغ

از دم غم می‌بمیرد این چراغ

وز دم شادی بمیرد اینت لاغ

این سخن را نیست پایان و فراغ

ای خلیل حق چرا کشتی تو زاغ

زانک او بازست و دنیا شهر زاغ

دیدن ناجنس بر ناجنس داغ

گر خوری کم گرسنه مانی چو زاغ

ور خوری پر گیرد آروغت دماغ

هین چه می‌گردی تو جویان با چراغ

در میان روز روشن چیست لاغ

انصتوا یعنی که آبت را بلاغ

هین تلف کم کن که لب‌خشکست باغ

حمل نبود بی ز مستی و ز لاغ

بی بهاری کی شود زاینده باغ

با حضور آفتاب خوش‌مساغ

روشنایی جستن از شمع و چراغ

مست گشت و شاد و خندان شد چو باغ

در ندیمی و مضاحک رفت و لاغ

سینه ای از آتش اندوه داغ

گه به خانه گه به کوی و گه به باغ

چون صدف پرورده دُرّی شب‌چراغ

یا چو دهقان نوجوان سروی به باغ

من نمی‌خواهم به جز روی تو باغ

با رخت دارم ز بستان‌ها فراغ

بی‌رخت عالم نمی‌بینم بیا

در دو چشم ما تویی همچون چراغ

باغ و بستانم تویی اندر جهان

[...]

بلبل و قمری برون کردم ز باغ

آشیان دادم بکوف و بوم وزاغ

گفت باشمع :ای اسیر درد و داغ

تا چه گم کردی که جویی با چراغ؟