حق ستون این جهان از ترس ساخت

هر یکی از ترس جان در کار باخت

نه چو کنعان کو ز کبر و ناشناخت

از که عاصم سفینهٔ فوز ساخت

پس مرا گفت آن یکی بر طور تاخت

با کلیم حق و نرد عشق باخت

چشم من ره برد شب شه را شناخت

جمله شب با روی ماهش عشق باخت

جنس و ناجنس از خرد دانی شناخت

سوی صورت‌ها نشاید زود تاخت

حاصل این کزلبس خویشش پرده ساخت

که نفوذ آن قمر را می‌شناخت

طعن چون می‌آمد از هر ناشناخت

معجزه می‌داد حق و می‌نواخت

حاصل آن شه نیک او را می‌نواخت

او از آن خورشید چون مه می‌گداخت

بس که روی خوب تو با پرده ساخت

پرده را از روی تو نتوان شناخت

پیش جانان هر ک ه جان ودل بباخت

مرکب عرفان در ین میدان بتاخت

اسب دولت، برفراز عرش تاخت

آنکه خود را زین مرض آزاد ساخت

فرخ آنکو رخش همت را بتاخت

کام از این حلوا و نان، شیرین نساخت

یکدو روزی با غم و اندوه ساخت

روزها می سوخت شبها می گداخت

ای بسا معشوق کاید ناشناخت

پیش بدبختی نداند عشق باخت

راست خواهی کس به سوی او نتاخت

هم خود او خود را طلب کرد و شناخت

زهره آهنگ حسینی برنواخت

سینه را بربط فغان را نغمه ساخت

زندگی مرکب چو در جُنگاه باخت

بهر حفظ خویش این آلات ساخت

چنگ را پیش قلندر چون نواخت

از نوائی شیشه ی جانش گداخت

شیر نر کوس شهنشاهی نواخت

میش را از حریت محروم ساخت

چون ز سوز تشنگی طایر گداخت

از حیات دیگری سرمایه ساخت