بیا، ای دیده شهری به سویت

جهانی گم شده در جستجویت

بلا و فتنه کار افزای چشمت

جفا و کینه دست افزار خویت

که باشد آیینه آه و هزار آه

[...]

نسیمی نام زد فرما ز سویت

که بیهوش ابد گردم به بویت

حیاتی ده مرا در جستجویت

که میرم، تا زیم، در آرزویت

بدو گفت ای دلم مایل به سویت

نمودار خرد پیدا ز رویت

نه مهمان شکم گشتم به کویت

که جان از دیده شد مهمان رویت

که ای داروی چشمم خاک کویت

دلم دیوانهٔ زنجیر مویت

ز خطِ وهمی‌ِ های هویّت

دو چشمی می‌شود در وقتِ رؤیت

نشسته در ره بادم به بویت

که باد آرد مگر گردی ز کویت

خجل مشک تتار از تار مویت

فتاده ماه و خور بر خاک کویت

خیالی گشته‌ام در آرزویت

به جان آمد دلم در جستجویت

قسم خوردم نگارینا به رویت

پس آنگه بر دو زلف و خال و مویت

به طاق ابروان و چشم مستت

به زلف و عارض پر رنگ و بویت

به زلف سرکش عاشق‌فریبت

[...]

گلی کان پای من گیرد به کویت

ازان گل به که ندهد رنگ و بویت

گرفتم پیش راه آرزویت

ز سر پا ساختم در جست و جویت

اگر نقاش چین از آرزویت

کشد در بتکده نقشی ز رویت

گذشتم از سر شاهی به بویت

به مسکینی شدم درویش کویت

به نازی چند اگر آمد به رویت

نیازش خواهد آوردن به سویت

نگاهی کن که رو آرم به سویت

رهی بنما که جا گیرم به کویت

فرو رفته‌ست خور در آرزویت

تو باقی مانی و خورشید رویت

بگفتا بی‌خودی، گفتا ز رویت

بگفت آشفته ای ، گفتا ز مویت

که دادم آنچه باشد آرزویت

دل و جانم فدای تار موی ت