مرا بس بود بر دل درد پیری

نهادی بر تنم بند اسیری

توی کز بندگان پوزش پذیری

روانش را به گفتارش نگیری

ای منجم نگاه نجم جبین

راست حکم و درست تقدیری

گر ز شرمت هنوز بر ناید

آفتاب سپهر شبگیری

حکم تو راست آید از تو بتا

[...]

مرا گویی که «تو خصم حقیری»

تو هم مرد دبیری نه امیری

مسلمان‌وار پندت داد خواهم

تو خود پند مسلمان کی پذیری؟

فراوانت پلنگانند خصمان

[...]

در ره‌روی عشق چه میری چه اسیری

در مذهب عاشق چه جوانی و چه پیری

آنجا که گذر کرد بناگه سپه عشق

رخها همه زردست و جگرها همه قیری

آزاد کن از تیرگی خویش و غم عشق

[...]

نکند خیره دوری و دیری

آب در خواب تشنه را سیری

خوانده بر گنده پیری و میری

سه طلاق و چهار تکبیری

کرد جولان و گفت تکبیری

سفله مردی بزد ورا تیری

خود ندارد به هیچ تدبیری

زرهِ آب طاقت تیری

کی شده فتنه بر جهانگیری

غافل از روز مرگ وز پیری

بر سه جانت بکن به شبگیری

دو سلام و چهار تکبیری

گفت روزی حکایتی پیری

که مرا بُد نشانهٔ تیری

آن شنیدی که در دهی پیری

خورد ناگه ز شحنه‌ای تیری

مبرا حکمش از زودی و دیری

منزه ذاتش از بالا و زیری

مبارک‌طالعی فرخ‌سریری

به طالع، تاج‌داری تخت‌گیری

شگرفی، چابکی، چستی، دلیری

به مهر، آهو‌، به کینه، تند شیری

ز مستی کرد با شیر آن دلیری

که نام مستی آمد شیرگیری

هر آن کس کاو زند لاف دلیری

ز جنگ شیر یابد نام شیری

گه نعمت دهد نقصان‌پذیری

کند هنگام حیرت دست‌گیری

مرا دعوا چه باید کرد شیری

که آهویی کند بر من دلیری