رهایی به تو روز امید را

فروغ از تو تابنده خورشید را

سایه گَزیده لب خورشید را

شانه زده باد سر بید را

حق بدور نوبت این تایید را

می‌نماید اهل ظن و دید را

تا کسوف آید ز من خورشید را

تا نمایم نخل را و بید را

چون خفاشی کو تف خورشید را

بر نتابد بسکلد اومید را

بشنو این قصه پی تهدید را

تا بدانی آفت تقلید را

این چنین رسوا کند حق شید را

این چنین گیرد رمیده‌صید را

لیک قربی هست با زر شید را

که از آن آگه نباشد بید را

آن یکی زد سیلیی مر زید را

حمله کرد او هم برای کید را

تا کشد بی‌اختیاری صید را

تا برد بگرفته گوش او زید را

گر بدیدی برف و یخ خورشید را

از یخی برداشتی اومید را

به دریافکن چتر خورشید را

به صحرا فکن چنگ ناهید را

نبودی در او راه خورشید را

بجز باده یا باد یا بید را

بسکه خطش سوخت ازغم صددل نومید را

دود دلها تیره کرد آیینه خورشید را

عالم فانی نیر زد پیش آن ساقی جویی

بلکه بی او کس نخواهد جنت جاوید را

گر سفالین ساغرش پر درد باشد رند مست

[...]

گل ز بلبل یاد گیرد مستی جاوید را

ذره آموزد سماع بیخودی خورشید را

بعد مردن گر تهیدستی ندارد حاصلی

چیست آمیزش به یکدیگر نبات و بید را

راه آمد شد اگر اینجا ندارد دور نیست

[...]

از عِذارِ او بپوشان دیدهٔ امید را

تکمه از شبنم مکن پیراهنِ خورشید را

در بهشتِ عافیت افتادم از بی حاصلی

شد حصاری بی بری از سنگِ طفلان بید را

نورِ معنی می‌درخشد از جبینِ لفظِ من

[...]

نالهٔ من می‌زند ناخن به دل ناهید را

گریهٔ من تازه رو دارد گلِ خورشید را

خطِ آزادی است از اهلِ طمع، بی حاصلی

عقدهٔ پیوند در دل نیست سرو و بید را

نامِ شاهان از اثر در دور می‌باشد مدام

[...]

وادید کرده است به من تلخ، دید را

در رجعت است عادت اعداد، عید را

بر گوش و لب ستم نتوان کرد بیش ازین

مسدود می کنم ره گفت و شنید را

صبح وصال می شمرد قدردان عشق

[...]

گرفتم چو صیاد بی‌قید را

رهاندم از آن قید آن صید را

دیده ای کان بیند آن خورشید را

کی ببیند تیر یا ناهید را