سپیده چو سر برزد از باختر

سیاهی به خاور فرو‌برد سر

سپه را برآراست خاور خدیو

در اندیشه زان مردم آهنج دیو

سوی میمنه رومی و بربری

چو یاجوج در سد اسکندری

سوی میسره تنگ‌چشمان چین

شده تنگ از انبوه ایشان زمین

شه روم در قلب چون تند شیر

چو کوهی روان خنگ ختلی به زیر

دگرسو الانی و پرطاس روس

برآشفته چون توسنان شموس

تبیره هم آواز شد با درای

چو صور قیامت دمیدند نای

ز خاریدن کوس خارا شکاف

پر افکند سیمرغ در کوه قاف

ز فریاد خرمهره و گاو دم

علی الله برآمد ز رویینه خم

سپاه از دو سو مانده در داوری

که دولت کرا می‌کند یاوری

همان اهرمن‌روی دژخیم‌رنگ

درآمد چو پیلان جنگی به جنگ

تنی چند را پی سپر کرد باز

نشد پیش او هیچکس رزم ساز

زره‌پوشی از ساقه‌ی قلب شاه

درآمد چو شیری به آوردگاه

ز تیغ آتشی برکشیده چو آب

کزو خیره شد چشمه‌ی آفتاب

شه از قلب دانست کان شیرمرد

همانست کان جنگ پیشینه کرد

شد اندیشناک از پی کار او

که با اژدها دید پیگار او

دریغ آمدش کانچنان گردنی

شکسته شود پیش اهریمنی

سوار هنرمند چابک‌رکاب

که بر آتش انگشت زد بی‌حساب

فرشته‌صفت گرد آن دیو‌چهر

همی گشت چون گرد گیتی سپهر

نخستین نبردی که تدبیر کرد

بر آن تیره‌دل بارش تیر کرد

چو دژخیم را نامد از تیر باک

زننده شد از تیر خود خشمناک

یکی خشت پولاد الماس‌رنگ

برآورد و زد بر دلاور نهنگ

که آن خشت اگر برزدی بر هیون

تمام از دگرگوشه جستی برون

ز سختی که تن را به هم برفشرد

بران خاره شد خست پولاد خرد

دگر خشتی انداخت پولاد تر

بر آن کشتنی هم نشد کارگر

سوم همچنین خشت بر وی شکست

نشاید به خشت آب را باز بست

چو دانست کان دیو آهن‌سرشت

نیندیشد از حربه و تیر و خشت

نهنگ جهان‌سوز را برکشید

سوی اژدهای دمنده دوید

زدش بر کتفگاه و بردش ز جای

چنان کان ستمگر درامد ز پای

دگر باره برخاست از زیر گرد

به سختی درآویخت با هم نبرد

ز سوزندگی راه بختش گرفت

بدان آهن چفته سختش گرفت

ز زینش درآورد چون تند شیر

ز تارک بیفتاد ترکش به زیر

بهاری پدید آمد از زیر ترک

بسی نغز و نازکتر از لاله‌برگ

سرش خواست‌کندن که نرم آمدش

چو رویی چنان دید شرم آمدش

دو گیسو کشان دید در دامنش

رسن کرده گیسوش در گردنش

چو هندوی دزدش ز گنجینه برد

ز رومی ربودش به روسی سپرد

چو گشت آن فرشته گرفتار دیو

ز دیوان روسی برآمد غریو

دگر ره به نخجیر کردن شتافت

کز اول گران‌مایه نخجیر یافت

از آن طیرگی شاه لشکر‌شکن

بپیچید چون مار بر خویشتن

بفرمود تا زنده پیلی سیاه

به خشم آورند اندران حربگاه

بزد پیلبان بانگ بر زنده‌پیل

بر آن اهرمن راند چون رود نیل

بسی حربه‌ها زد بران پیل‌پای

بسی نیز قاروره جان‌گزای

نه قاروره بر کوه شد کارگر

نمی‌کرد حربه ز دریا گذر

چو دید اژدها پیل سرمست را

گشاد اندر آن خیرگی دست را

بدانست کان پیل جنگ‌آزمای

به خرطوم سختش درآرد ز پای

چنان سخت بگرفت خرطوم او

که زندان او شد بر و بوم او

خروشید و خرطومش از جای کند

بیفتاد چون کوه، پیل بلند

شه از هول آن بازی سهمناک

بترسید کافتد سپه در هلاک

در آن خشمناکی به فرزانه گفت

که دولت ز من روی خواهد نفهت

مرا نیز دریافت ادبار بخت

وگرنه چرا جستم این کار سخت

بد آسمانی چو آید فراز

سر نازنینان بپیچد ز ناز

تک و تاب شاهان بود اندکی

تب شیر در سال باشد یکی

مرا نیست آسایش از تاختن

بخواهم درین عمر پرداختن

دلش داد فرزانه کای شهریار

شکیبایی آور درین کارزار

همانا که پیروزی آری بدست

چو تدبیر داری و شمشیر هست

اگر چاره در سنگ خارا شود

به تدبیر و تیغ آشکارا شود

چو یاری کند با تو بخت بلند

چنین فتنه را صد درآری به بند

اگر چه یکی موی از اندام شاه

به من بر گرامی‌تر از صد سپاه

ولیکن در اختر چنانست راز

که چون شاه عالم شود رزم‌ساز

به اقبال شاه و به نیروی بخت

درآید به خاک این تنومند سخت

جز آن نیست کاین پیکر سخت‌چرم

ندارد پی سست و اندام نرم

یکی تن شد ار زانکه رویین‌تن است

توان کندن از جایش ار ز آهن است

نباید بر او زخم‌راندن به تیغ

کز آهن نگردد پراکنده میغ

سرش را مگر در کمند آوری

به خم کمندش به بند آوری

گرش می‌نشاید به شمشیر کشت

که دارد پی سخت و چرم درشت

چو در زیر زنجیرش آری اسیر

بر او خواه شمشیر زن خواه تیر

شه از مژده‌ی مرد اختر‌شناس

خدا را پذیرفت بر خود سپاس

چو پیروزی خویش دید از خدای

بدان خنگ ختلی درآورد پای

که او را شه چینیان داده بود

ز سبز آخور چینیان زاده بود

کمندی و تیغی گرانمایه خواست

عنان کرد سوی بداندیش راست

درآمد بدان دیو دریا‌شکوه

چو ابری سیه کاو درآید به کوه

نجنبید بر جای خویش آن نهنگ

که اقبال شاهش فرو بست چنگ

کمند عدو بند را شهریار

درانداخت چون چنبر روزگار

به گردن درافتاد بدخواه را

زمین بوسه داد آسمان شاه را

چو بر گردن دشمن آمد کمند

شتابنده شد خسرو دیو‌بند

به خم کمندش سر اندر کشید

کشان همچنان سوی لشگر کشید

بغلتید آن شیر نخجیر‌سوز

چو آهو‌بره زیر چنگال یوز

چو آن گور وحشی در آن دستبرد

از افتادن و خاستن گشت خرد

ز لشگرگه شاه فیروزمند

غریوی برآمد به چرخ بلند

تبیره چنان شد در آن خرمی

که آمد به رقص آسمان بر زمی

چو شه دید کان پیکر دیو‌رنگ

به اقبال طالع درآمد به چنگ

نشاندش به روز دگر دشمنان

سپردش به زندان اهریمنان

دل روسیان از چنان زور دست

بر آن دشمن دشمن‌افکن شکست

شه روس شد چون گدازنده‌موم

به شادی درآمد شهنشاه روم

تماشای رامشگران ساز کرد

در خرمی بر جهان باز کرد

نیوشنده شد ناله‌ی چنگ را

به کف برنهاد آب گلرنگ را

ز پیروزی بخت می‌کرد یاد

نبید گوارنده می‌خورد شاد

چو شب قفل پیروزه برزد به گنج

ترازوی کافور شد مشک‌سنج

همان مشگبو باده می‌خورد شاه

همان پرده می‌داشت مطرب نگاه

گهی سفته لعلی به پیمانه خورد

گهی گوش بر لعل ناسفته کرد

بهر می که می‌خورد می‌ریخت رنج

به خواهنده می‌داد دیبا و گنج

درآمد به افسانه‌های دراز

ز هر سرگذشتی پژوهنده باز

ازان تیغ‌زن مرد چابک‌سوار

سخن راند با انجمن شهریار

که امروزش این بی‌وفا هم نبرد

ندانم که خون ریخت یا بند کرد

اگر ماند دربند آن رهزنان

برون آوریمش به زخم سنان

وگر رفت از آن رفته در نگذریم

چنان به که بر یاد او می‌خوریم

چو شد مغزش از خوردن باده گرم

به زندانیان بر دلش گشت نرم

بفرمود کان بندی بی‌زبان

بیاید به رامشگه مرزبان

به فرمان شاه آن گرفتار بند

به رامشگه آمد چو کوه بلند

همه تن شکسته ز نیروی شاه

فرو پژمریده دران بزمگاه

به زاری بنالید از آن خستگی

شفیعی نه بیش از زبان‌بستگی

چو مرد زبان‌بسته نالید زار

ببخشود بر وی دل شهریار

ازان زور دیده تن زورمند

بفرمود تا برگرفتند بند

رها کردش آن شاه آزاد‌مرد

بر آزاد‌مردی زیان کس نکرد

نشاندش به آزرم و دادش طعام

نوازش‌گری کرد با او تمام

میی چند با گوهرش یار کرد

به می گوهرش را پدیدار کرد

چو مستی درامد بران شوربخت

بغلطید چون سایه در پای تخت

ز توسن دلی گرچه با کس نساخت

نوازنده‌ی خویشتن را شناخت

از آنجا سراسیمه بیرون دوید

چنان شد که کس گرد او را ندید

شگفتی فرو ماند خسرو در آن

نشان سخن باز جست از سران

که این بندی از باده چون شاد گشت

چرا شد ز ما دور کازاد گشت

بزرگان دولت در آن جستجوی

فتادند ازان کار در گفتگوی

یکی گفت صحراییست این شگفت

چو بندش گرفتند صحرا گرفت

دگر گفت چون می‌ در او کرد کار

سوی خانه‌ی خویش بربست بار

شه از هر چه رفت آشکار و نهفت

سخن گوش می‌کرد و چیزی نگفت

در آن مانده کاین پرده‌ی نیلگون

چه شب بازی‌یی از پرده آرد برون

چو لختی گذشت آمد آن پیل مست

کمرگاه زیبا‌عروسی به دست

به آزرم در پیش خسرو نهاد

به رسم پرستش زمین بوسه داد

چو آورد ازینگونه صیدی ز راه

دگر باره بیرون شد از بزمگاه

عجب ماند خسرو که آن کار دید

نه در مار در مهره‌ی مار دید

ز شرم شه آن لعبت نازنین

چو لعبت به سر درکشید آستین

چو شه دید در خرگه آن ماه را

ز مردم تهی کرد خرگاه را

در آن ترک خرگاهی آورد دست

شکنج نقابش ز رخ برشکست

چو دید آفتی دید از اندیشه دور

نه آفت یکی آفتابی ز نور

پری‌پیکری شوخ و مست آمده

پری‌وار در شب به دست آمده

بهشتی‌رخی دوزخش تافته

ز مالک به رضوان گذر یافته

چو سروی به سرسبزی آراسته

وزو سرخ گل عاریت خواسته

به هر ناوک غمزه کانداختی

شکاری ز روحانیان ساختی

لبی و چه لب شور بازارها

درو قند و شکر به خروارها

سمن را تماشا در آغوش او

تماشاگه گل بناگوش او

چو خسرو در آن روی چون ماه دید

صنم‌خانه‌ای در نظر‌گاه دید

شکاری کنیزی شکر خنده یافت

که خود را به آزادیش بنده یافت

کنیزی که صاحب غلامش بوَد

ببین تا چه دلها به دامش بوَد

بدانست کان ترک چینی‌حصار

ز خاقان چین شد بر او یادگار

ز مردانگی‌ها کز او دیده بود

به میدان رزمش پسندیده بود

عجب ماند کز پرده بیرون فتاد

عجب‌تر که بازش به کف چون فتاد

بپرسید کاحوال خود بازگوی

دلم را بدین داستان باز جوی

پرستنده‌ی خوب صاحب نواز

پرستش‌کنان برد شه را نماز

دعا کرد بر تاجدار جهان

که تاجت مبادا ز گیتی نهان

تویی آن جهانگیر کشور‌گشای

که از داد و دین آفریدت خدای

شکوهت ز روز آشکارا ترست

ز دولت دلت با مدارا ترست

رهایی به تو روز امید را

فروغ از تو تابنده خورشید را

دگر پادشاهان لشگر‌شکن

یکی تاجور شد یکی تیغ‌زن

تو آن آفتابی در این روزگار

که هم تیغ‌گیری و هم تاجدار

چو در بزم باشی جهان خسروی

چو رزم آزمایی جهان پهلوی

ندارد چو من خاکی آن دسترس

که با آب حیوان برارد نفس

که را زهره کاینجا کند ناله نرم

که گر زهره باشد گدازد ز شرم

سفالی که ماراست ناسفتنیست

چو گویی بگو اندکی گفتنیست

من آن سفته‌گوشم که خاقان چین

ز ناسفتگان کرده بودم گزین

به درگاه شاهم فرستاد و گفت

که درهاست این درج را در نهفت

مگر کان سخن را گران دید شاه

که کرد از سر خشم بر من نگاه

مرا از پس پرده خاموش کرد

به یکباره یادم فراموش کرد

من از دوری شه به تنگ آمدم

ز تنگ آمدن سوی جنگ آمدم

نمودم به آوردگاه نخست

به اقبال شه آن هنرهای چست

دویم ره که بانگی بر ادهم زدم

یکی لشگر از روس برهم زدم

سوم روز چون بخت یاری نکرد

گرفتار دشمن شدم در نبرد

نه دشمن نهنگی به کین تاخته

ز خشم خدا صورتی ساخته

نکشت آن نهنگ ستمگر مرا

ببرد آنچنان سوی لشگر مرا

سپردم به روسان بیدادگر

که این گنج را بسته دارید سر

دگر ره سوی جنگ پرواز کرد

به پیل‌افکنی جنگ را ساز کرد

چو اقبال شاهنشه پیلتن

چو پیلی فکندش بر آن انجمن

ز پیروزی شه در آوردگاه

سرم بر فلک شد ز نیروی شاه

چو دیدم که دام تو دد می‌کشد

کمندت بلا را به خود می‌کشد

به نوعی ز پیچش نگشتم رها

که ناکشته دیدم هنوز اژدها

به نوعی دلم گشت پیروزمند

کزان گونه دیوی درآمد به بند

همه روس را دل پر از درد شد

گل سرخشان خیری زرد شد

چو غول شب آیین بد ساز کرد

به ره بردن مردم آغاز کرد

رسن بسته چون غول بر دست و پای

مرا در یکی خانه کردند جای

به من بر شده لشگری دیدبان

همه خارج آهنگ و ناخوش زبان

چو از شب یکی نیمه کمتر گذشت

به گوش آمدم‌ های و هویی ز دشت

بر آمد یکی ابر ظلمات رنگ

بران سنگساران ببارید سنگ

رقیبان که شب پاس می‌داشتند

ز بیمش همه جای بگذاشتند

بجز سر ندیدم که از کله کند

همی کند و بر دیگری می‌فکند

ز بس کله‌ی سر که برکنده بود

یکی کوه از آن کله آکنده بود

درآمد چو مرغم ز جا برگرفت

همه بندم از دست و پا برگرفت

به پایین‌گه تخت شاهم نشاند

ز پایان ماهی به ماهم رساند

به زندان بدم تا به اکنون چو گنج

به شادی کنون کرد خواهم سپنج

زن آن به که زیور کشد پای او

نه زن دان که زندان بود جای او

چنانم نماید دل کامیاب

که می‌بینم این کام دل را به خواب

پریچهره چون حال خود باز گفت

ز شادی رخ شاه چون گل شکفت

ببوسید بر حلقه‌ی نوش او

سخن گفت چون حلقه در گوش او

که‌ای تازه گلبرگ نادیده گرد

به مهر خدا پیکری در نورد

به مهر توام بیشتر گشت عزم

که دیبای بزمی و زیبای رزم

به پرخاشگه، جان‌ستان دیدمت

قوی‌دست و چابک‌عنان دیدمت

به رامشگه نیز بینم شگرف

حریفی نداری درین هر دو حرف

حریفت منم خیز و بنواز رود

دلم تازه گردان به بانگ سرود

پریچهره برداشت بنواخت چنگ

کمانی خدنگی و تیری خدنگ

نوایی زد از نغمه‌های نوی

نو آیین سرودی در او پهلوی

که شاها خدیوا جهان داورا

خردمند خوبا خرد‌یاورا

سر سبزت از سرزنش دور باد

دل روشنت چشمه‌ی نور باد

جوان بخت بادی و پیروز رای

توانا و دانا و کشور‌گشای

کمر بسته جانت به آسودگی

قبای تنت دور از آلودگی

به هر جا که روی آری از نیک و بد

پناهت خدا باد و پشتت خرد

چنان باد کاختر به کامت شود

همه ملک عالم به نامت شود

سرآغاز کرد آنگهی راز خویش

بزد سوز خویش اندران ساز خویش

که « نوشین درختی برآمد به باغ

برافروخت مانند روشن چراغ

گلی بود در بوستان ناشکفت

همان نرگسی در چمن نیم‌خفت

می‌لعل در جام ناخورده بود

نسفته‌دُری دست‌ناکرده بود

به امید آن کاید از صید شاه

سوی گل نشاط آرد از صیدگاه

گل سرخ چیند بهار سپید

گهی لاله بیند گهی مشک بید

مگر شه ندارد فراغت به باغ‌؟

که نارد نظر سوی روشن چراغ

وگر نی بهاری بدین خرمی

چرا رایگان اوفتد بر زمی‌؟

ز باد خزان هستم اندیشناک

که ریزد بهاری چنین را به خاک‌»

شهنشه که آواز دلبر شنید

ز دل ناله بی‌دلان برکشید

خوش آوازی ناله‌ی چنگ او

خبر دادش از روی گلرنگ او

که رویی چنین نغز‌گویی چنین

حرامت مباد آرزویی چنین

دل شه چو زان نکته آگاه گشت

ازان آرزو آرزو‌خواه گشت

دگر ره توقف پسندیده داشت

که تاراج بدخواه در دیده داشت

ز ساقی به می دادنی دل نهاد

که ره توشه از بهر منزل نهاد

یکی جام زرین پر از باده کرد

به یاد رخ آن پری‌زاده خورد

دگر ره یکی جام یاقوت‌نوش

بدان نوش‌لب داد و گفتا بنوش

ستد ماه و بوسید و بر لب نهاد

به بوسه ستد جام و با بوسه داد

شهنشه به یک دست ساغر‌ کشان

به دست دگر زلف دلبر کشان

گهی بوسه دادی لب جام را

گهی لب گزیدی دلارام را

بر آن رسم کایین او دلکشست

می تلخ با نقل شیرین خوشست

چو نوشین می‌ اندر دهن ریختند

به خوش‌خواب نوشین در‌آویختند

در آن آرزوگاه با دور باش

نکردند جز بوسه چیزی تراش