تهمتن کمربند کهرم گرفت

مر او را ازان پشت زین برگرفت

از آن پس بشد کارسازی گرفت

از آن کارخرم دلش برگرفت

فرارنگ را وقت چون درگرفت

به درویش دینار دادن گرفت

سپاهش بدان پیشدستی گرفت

همه شادمان گشت و نیرو گرفت

نه آگاه، کَش تخت، لؤلؤ گرفت

نه آگاه کش یوز، آهو گرفت

بفرمود تا لشکرش ره گرفت

پی هر دو شیر دلاور گرفت

بگفت و هم اندر زمان برگرفت

به سه روز ره بر سر گنج گرفت

چون عقاب و چو باز وقت گرفت

همچو گنجشک و عکه خوار گرفت

یقین مصطفی هر دل که بگرفت

دو عالم را بیک ارزن بنگرفت

خیال دوست ز من خورد و خواب بازگرفت

بسوخت وز جگر تشنه آب بازگرفت

گر اندکی به شراب و سماع میلم بود

سماع باز ستاند و شراب بازگرفت

به من بر ید محبت ز ابتدای ازل

[...]

ز آتش بیداد که بالا گرفت

شعله ی آن در دل خارا گرفت

زآنکه دل سنگ به حالم بسوخت

آتش جور تو که در ما گرفت

زآنکه همه کار جهان بر خطاست

[...]

به آن چند تن راه جان برگرفت

دل از ملک و مال جهان گرفت

نتوان زمن به عشرت روی زمین گرفت

گردی که بر جبین من از کوی یار گرفت

یک نفس خود را ز غم آزاد می‌باید گرفت

صرفه‌ای از عمر بی‌بنیاد می‌باید گرفت

حلقة فتراک را در گوش می‌باید کشید

سرمه از گرد ره صیّاد می‌باید گرفت

ذوق خندیدن گرت انگشت بر لب می‌زند

[...]

غنچه را دور از لب لعلت دل از گلشن گرفت

بی‌رخت گل، گونه از رخسار زرد من گرفت

کاشکی یک لحظه سودای مرا کردی علاج

آنکه از بادام چشمم سال‌ها روغن گرفت

چهره در خون شست او هم گرچه خون من بریخت

[...]

آسمان رفعت ز شأن او گرفت

از وقارش کوه اطمینان گرفت

ای برادر هرکه زینها دم گرفت

از دم او نور عالم در گرفت

چو شاه تشنه جگر راه کارزار گرفت

پی قتال به به کف تیغ آبدار گرفت

ز وحشت عدم و انقلاب خود عالم

خط امان زدم تیغ پر شرار گرفت

میان معرکه آمد به یک جهان هیبت

[...]

عطش راه بینایی وی گرفت

ره از پیکر ش رودی از خون گرفت

چو شاه جوان سوک شه را گرفت

جهان شد سیه پوش و ماتم گرفت