دو گوش و دو پای من آهو گرفت

تهی دستی و سال نیرو گرفت

تن‌آور شد آن کرم و نیرو گرفت

سر و پشت او رنگ نیکو گرفت

شنید این سخن شاه و نیرو گرفت

هنرها بشست از دل آهو گرفت

قباد بد اندیش نیرو گرفت

هنرها بشست از دل آهو گرفت

بر آشفت از آن پس که نیرو گرفت

هنرها بشست از دل آهو گرفت

خورش داد تا تنش نیرو گرفت

رخ کهربا رنگ نیکو گرفت

نظامی صفت با خرد خو گرفت

نظامی مگر کاین صفت زو گرفت

شیرسگی داشت که چون پو گرفت

سایه خورشید بر آهو گرفت

هرکه شد همخانه با او خوگرفت

همنشین گردید و بوی او گرفت

ز روشن دلش ملک پرتو گرفت

وزیر کهن را غم نو گرفت

زلف به ظلم گر چه جهانی فرو گرفت

نتوان همه جهان به یکی تار مو گرفت

در ماهتاب دوش خرامان همی شدی

ماهت بدید و چادر شب پیش رو گرفت

من چون کنم که روی دگر خوش نمی کند

[...]

چندان نظر تمام، که دل نقش او گرفت

از وی نظر بدوز چو دل را فرو گرفت

بیرون رو، ای خیال پراکنده، از دلم

از دیگری مگوی، که این خانه او گرفت

ای پیرخرقه،یک نفس این دلق سینه‌پوش

[...]

بخندید ازو سام و نیرو گرفت

بیازیدش آنگاه بازو گرفت

سلطان عشق، ملک دل و دین، فرو گرفت

او حاکم است، نیست کسی را بر او، گرفت

ملک مزلزل دل دیوانگان عشق

آخر قرار بر مه زنجیر مو گرفت

ای گل به نازکی بنشین، بر سریر حسن

[...]

مه لاف حسن زد به نو زا رخ بر او گرفت

خط جانب رخ نو گرفت و نکو گرفت

بوی تو چون شنیدن گل عندلیب مست

چندان کشید ناله که آواز او گرفت

از بوس پایه سرو بهم پوست باز کرد

[...]

ذکر جمیل یار جهان را فرو گرفت

عالم گرفت، لیک بوجه نکو گرفت

جان نکته ای شنیداز آن حسن بر کمال

سوزی زدل برآمد و شوری درو گرفت

فارغ شد از سلامت و راه فنا گزید

[...]

حسنت که آفتاب تجلی از او گرفت

یک جلوه کرد و مملکت دل فرو گرفت

یک تار از آن دو سنبل پرچین به چین رسید

از زلف مشک بوی تو در مشک بو گرفت

دل اعتکاف کوی تو دارد بر او مگیر

[...]

صیت جمال روی تو عالم فروگرفت

حسنت جهان گرفت و بوجه نکو گرفت

زاهد که منع عاشق دیوانه می نمود

رویت چو دید آتش عشقش درو گرفت

بی پرده تاب حسن و جمالش کسی نداشت

[...]

کلب، در دنبال عابد بو گرفت

آمدش دنبال و رخت او گرفت

کلب در دنبال عابد بو گرفت

از پی او رفت و رخت او گرفت