بدو گفت من خویش گرسیوزم

به شاه آفریدون کشد پروزم

همی گویم چو از مهرش بسوزم

مبادا روز او هرگز چو روزم

دو چشم ویس با آتش بسوزم

وزان پس دایه را بر دار دوزم

سیه کردی به داغ عشق روزم

دو تا کردی جوانه سرو نوزم

کنون من آتشی روشن فروزم

برو بسیار مشک و عود سوزم

ولیکن آن سرا را چون بسوزم

که در وی جای دارد دلفروزم

بدل درد غمت باقی هنوزم

کسی واقف نبو از درد و سوزم

نبو یک بلبل سوته به گلشن

به سوز مو نبو کافر به روزم

دیده همه شب ز خواب خوش بردوزم

بر تن گریم چو شمع و از دل سوزم

از آرزوی خیال جان افروزم

در آرزوی خواب شبی تا روزم

من چو شمعم‌که مجلس افروزم

رشتهٔ جان خود همی سوزم

پیش صرصر چراغ چه افروزم

پوستین پیش شیر چون دوزم

ای کمال زمان بیا و ببین

که ز عشقت چگونه می‌سوزم

با بهار رخت تواند گفت

شب یلداکه روز نوروزم

در فراق رخ چو خورشیدت

[...]

چون در شب هجر تو فرو شد روزم

واندر غم تو نیست کسی دلسوزم

آن به که ذخیره از سخن پردازم

وز جان به لب رسیده لب بردوزم

از مرگ تو ای شاه سیه شد روزم

بی روی تو دیدگان خود بردوزم

تیغ تو کجاست ای دریغا تا من

خون ریختن از دیده در او آموزم

در سایهٔ غم شکست روزم

خورشید سیاه شد ز سوزم

از دود جگر سلاح کردم

تا کین دل از فلک بتوزم

تنها همه شب من و چراغی

[...]

چو برق از جان چراغی برفروزم

شکیب خام را بر وی بسوزم

و گر خواهی که لب زین نیز دوزم

بدین گرمی نه کان گاهی بسوزم

گرچه ز غمش چو شمع سوزم

هم بی غم او مباد روزم

زینگونه که شمع می‌فروزم

گر پیشترک روم بسوزم

جز به نیکان نظر نیفروزم

از بدآموز بد نیاموزم

شمع‌وار امشبی برافروزم

کز غمت چون چراغ می‌سوزم