بِدید آنْ سیم‌تَن، سروِ روان را،

بُتِ خَندان و ماهِ بّانُوان را.

چو کام دل برآمد این و آن را

فزون شد مهربانی هردوان را

به چاره بر کشید آن هر دوان را

به دیگر سو فروهشت این و آن را

دو تا کرد از غمش سرو روان را

به نیلوفر بدل کرد ارغوان را

ببین یا رب دو پیر ناتوان را

بدیشان بخش جان این جوان را

بنرگس خواب بسته جادوان را

بابرو طاق بوده نیکوان را

اگر بیکار مانی این و آن را

یقین دان خصم کردی هر دو آن را

چنان کن تربیت پیرو جوان را

که خجلت برنیفتد این و آن را

کرشمه داد چشم نیکوان را

شکار شیر فرمود آهوان را

رحمی بده خدایا آن سنگدل جوان را

یا طاقتی و صبری این پیر ناتوان را

بختم جوان و عقلم پیر است لیک عشقش

آورده زیر فرمان هم پیر و هم جوان را

گر زرد شد گیاهی در خشکسال هجران

[...]

فرو آویز از سر گیسوان را

فکن سایه به پا سرو روان را

گشاد از هم مسلسل گیسوان را

به رخ زنجیر بست آب روان را

ز پشت آویخت مشکین گیسوان را

ز عنبر داد پشتی ارغوان را

به حاجب گفت این تسبیح خوان را

که برد از جان من تاب و توان را

که افکنده ز پا سرو روان را

که کرده غرقه در خون ارغوان را

بی وسمه گذاشت ابروان را

بی شانه کمند گیسوان را

دو تا سازد قد سرو روان را

به دل سازد به خیری ارغوان را

نبینی شکل چشم و ابروان را

کمان درگردن افکند آهوان را

اگر خواهی بسوزانی جهان را

رخی بنما بیفشان گیسوان را

بت فایز اشارت کن به ابروت

بکش تیغ و بکش پیر و جوان را

اگر خواهی بسوزانی جهان را

رخی بنما بیفشان گیسوان را

بت فایز اشارت کن به ابروت

بکش تیغ و بکش پیر و جوان را