عمر تو دانه‌وار در دم او

سور تو همنشین ماتم او

این دیده بماند خیره در ماتم او

خونابه فسرده گشت اندر دم او

آن بر همه ریش مرهم او

بودی همه ساله در غم او

سیه پوشیده شب درماتم او

شفق در خون نشسته از غم او

وگر خود صبح دیدی ماتم او

فرو رفتی دم صبح از غم او

نه چندانست بر جانم غم او

که بتوان کرد هرگز ماتم او

وصالم یافت در عین دلم او

نمود خویشتن زد بر عدم او

ای تو کرده یک نظر در چشم او

خود اناالحق گشتهٔ بر اسم او

گفت ظالم نیست اما دایم او

صد هزاران بنده دارد ظالم او

یا رب چه خوش است زلف خم در خم او

و آن عارض چون شیر و می اندر هم او

شد زنده دل مردهٔ اوحد زدمش

بی شک دم عیسوی است امشب دم او

خود دمدمه ای است آدمی از دم او

عالم همه سایه است از عالم او

تاج سر کیقباد و جمشید ارزد

خاک قدم سوختگانِ غم او

دل را چه محل کاو بپذیرد غم او

جان را چه خطر بود که گیرد کم او

حاصل زجهان دمی است یا دم زدنی

باری چو زدم نمی گریزد دم او

خون گشت دلم ز زخم بی مرهم او

بر خاک چنانکه می شمردم دم او

تا بازپسین نفس کز وکشت جدا

می گفت مرا که الله الله غم او

گرچه خود می‌نگنجد آن یم او

در بیان و زبان و در دم او

دم عیسی روانه از دم او

نور افشانده موج از یم او

سر گیسوی ست پرچم او

که شبی دیگر است بر خم او

لاله دمد از خون شهیدان غم او

تا حشر در آیند به خوان علم او

از جور و وفا و ستم هر که بپرسی

در عشق مساوی ست وجود و عدم او

می زد رقم غالیه نقاش سیه کار

[...]

بکمند تابدارت که مهست در خم او

به بنفشه عذارت که گلست همدم او

بدو چشم اهوانش که دو مست شیر گیرند

که توان گرفت و نتوان کم جان خود کم او

من و درد عشق جانان ز کسی دوا نجویم

[...]

آن سرو که شادند جهانی به غم او

هر سو که خرامد سر ما و قدم او

باشد ستم از یار کرم شکر که بگذشت

در حق من خسته دل از حد کرم او

بر لوح دلم صورت خط تو رقم زد

[...]

نیست بی سبقت تبسم او

خلق را طاقت تکلم او