چو افکنده شد خسرو بی همال

رمه بی شبان گشت و شد پایمال

مرد سقّا و گِلگر و حمال

هر سه آنرا دلیل دان بر مال

ای چو خورشید آسمان جمال

وی چو ماه چهارده به کمال

دختری را بدین جمال و کمال

نتوان یافت بی خزینه و مال

من اینجا نشستم چنین بی‌همال

دگر زنگیی رفته جویای مال

زانک ما را در بهشت پر کمال

روی بنمود آفتاب آن جمال

بود عالی همتی صاحب کمال

گشت عاشق بر یکی صاحب جمال

خط سبزش سرخ رویی جمال

طوطی سرچشمهٔ حد کمال

دید خاتون کاو ندارد آن کمال

کآورد یک ذره تاب آن جمال

حسن او فهرست دیوان جمال

وصف او بالای ایوان کمال

گر شوی چون وحش در ره پایمال

تا ابد جان را بدست آری کمال

مرشدی بود او بغایت با کمال

دائماً در قرب بودی و جمال

دانش مرد از خرد گیرد کمال

از عمل نیّت همی‌یابد جمال

دید او یک صورتی بس با کمال

رای و دانش ذات او صافی جمال

چون محبت رسد به عین کمال

در دل و جان و الهان جمال

گر نماند از جود در دست تو مال

کی کند فضل الهت پای‌مال

می‌نماید مار اندر چشم مال

هر دو چشم خویش را نیکو بمال

چون جفا آری فرستد گوشمال

تا ز نقصان وا روی سوی کمال

صحبت او «‌خیرٌ مِن لهو‌»ست و مال

بین که‌را بگذاشتی‌؟ چشمی بمال

کبر زان جوید همیشه جاه و مال

که ز سرگینست گلخن را کمال