ز بس بلبله گونه گل گرفت

بم و زیر آوای بلبل گرفت

بشد ماه پیکر،سرپل گرفت

همه لشکر،آشوب وغلغل گرفت

همه برزن و باغ غلغل گرفت

همه کوهها رسته ی گل گرفت

ز خوبان همه شهر غلغل گرفت

گل تازه و مشک و سنبل گرفت

وز آن جایگه راه موصل گرفت

بیابان و کهسار و منزل گرفت

خون جهان در جگر گل گرفت

نبض خرد در مجس دل گرفت

عشق چون در سینهٔ منزل گرفت

جان آن کس راز هستی دل گرفت

نیمروز آنجایگه منزل گرفت

گوئی آنجا پای او در گل گرفت

آن خر عیسی مزاج دل گرفت

در مقام عاقلان منزل گرفت

چو مه بر در قصر منزل گرفت

در قصر در آتش دل گرفت

آن سفر کرده کش از ما دل گرفت

جان فدایش هر کجا منزل گرفت

جان باقی بود یارب از چه رو

رفت و خوی عمر مستعجل گرفت

تن فتاد از پای چون محمل براند

[...]

عشق او چون در دلم منزل گرفت

جان ما را از دو عالم دل گرفت

شیوهٔ نادان بود بر عاشق بیدل گرفت

بر اصول رقص بسمل کی کند عاقل گرفت؟

عشق با سیلاب پنداری ز یک سرچشمه است

جای خود ویران کند هر جا دمی منزل گرفت

طبع بی‌انصاف را از عیب جوئی چاره نیست

[...]

شکوه ی احباب را نتوان به خود مشکل گرفت

تا زبان باشد، نمی باید سخن در دل گرفت

بیخودی در وصل از من انتقام خود کشید

داد دل از کشتی ما موج در ساحل گرفت

عشق از قید گرانجانی مرا آزاد کرد

[...]

تا غبار خط به گرد عارضش منزل گرفت

آسمان آیینه خورشید را در گل گرفت

این قدر تدبیر در تسخیر ما در کار نیست

مرغ نوپرواز ما را می توان غافل گرفت

پر برون آرد به اندک روزگاری چون خدنگ

[...]

ساغر می در کف او، رنگ و بوی گل گرفت

شیشه در چنگش صدای نغمه بلبل گرفت

بی ترنم ریزی مطرب که رشک بلبل است

در گلوی شیشه می، نغمه قلقل گرفت

سبز ما از نازکیها تاب بوی گل نداشت

[...]

شوخ ملتانی گرو از غنچه های گل گرفت

هر که پیش آمد به بینی خط کشید و پل گرفت

چو شه بر لب آب منزل گرفت

فلک کشتی خود به ساحل گرفت

بس که ساغر چشم مخمورش ز خون دل گرفت

رنگ خون مژگان او چون خنجر قاتل گرفت

خوشدلی در طالع من نیست گویا روزگار

در سرشتم آب از چشم تری در گل گرفت

ز ایوان شاهیش چون دل گرفت

به‌ویرانه چون جغد منزل گرفت