آن فراخی بیابان تنگ گشت

بر تو زندان آمد آن صحرا و دشت

مدت ده سال سرگردان بگشت

گه خراسان گه کهستان گاه دشت

می نهان گردد سر آن خارپشت

دم‌بدم از بیم صیاد درشت

تا رمیدی مرغ زان طبلک ز کشت

کشت از مرغان بد بی خوف گشت

چون بر آمد موسی از اقصای دشت

کوه طور از مقدمش رقاص گشت

بی‌مرادی شد قلاوز بهشت

حفت الجنه شنو ای خوش سرشت

نقش تن را تا فتاد از بام طشت

پیش چشمم کل آت آت گشت

پس عوان که معدن این خشم گشت

خشم زشتش از سبع هم در گذشت

کس نمی‌داند که چون مصروع گشت

یا چه شد کور افتاد از بام طشت

حق همی‌گوید که دیوار بهشت

نیست چون دیوارها بی‌جان و زشت

گفتم ار چیزی نباشد در بهشت

غیر این شادی که دارم در سرشت

مؤمنان گویند که آثار بهشت

نغز گردانید هر آواز زشت

عارفان روترش چون خارپشت

عیش پنهان کرده در خار درشت

بعد سالی چند بهر رزق و کشت

شاعر از فقر و عَوَز محتاج گشت

ظاهر دستار چون حلهٔ بهشت

چون منافق اندرون رسوا و زشت

سحر رفت و معجزهٔ موسی گذشت

هر دو را از بام بود افتاد طشت

زان همه کار تو بی‌نورست و زشت

که تو دوری دور از نور سرشت

هم‌چنانک آن شخص از نقصان کشت

رقعه سوی صاحب خرمن نبشت

لوح حافظ باشی اندر دور و گشت

لوح محفوظ اوست کو زین در گذشت

گر بود فردوس و انهار بهشت

چون فسردهٔ یک صفت شد گشت زشت