اگر بار خارست خود کشته‌ای

و گر پرنیانست خود رشته‌ای

سوی او یکی نامه ننوشته‌ای

از آرایش بندگی گشته‌ای

ترا چون کشم من؟ که خود کشته ای!

تو خود نامهٔ عمر بنوشته ای!

تویی کز ره داد بر گشته‌ای

به دِه مر برادرم را کشته‌ای

بفرمود تا هر کسی کُشته ای

سیاهی به خون اندر آغشته ای

من کیم اندر جهان سرگشته‌ای

در میان خاک و خون آغشته‌ای

در ریای خود منافق پیشه‌ای

در نفاق خود ز حد بگذشته‌ای

شهرگردی خودنمایی رهزنی

[...]

چیست جان در کار او سرگشته‌ای

دل جگر خواری به خون آغشته‌ای

هست عطّار از ضعیفی رشته‌ای

در میان خاک و خون آغشته‌ای

اول از هستی خود بگذشته‌ای

در طلب با خون دل آغشته‌ای

از پی او می‌رود سرگشته‌ای

باز می‌جوید ازو سر رشته‌ای

اگر باز خارست خود کشته‌ای

وگر پرنیان است خود رشته‌ای

گرچه مصباح و زجاجه گشته‌ای

لیک سرخیل دلی سررشته‌ای

آنچ بر صورت تو عاشق گشته‌ای

چون برون شد جان چرایش هشته‌ای‌‌؟

ناگهان تمثال گرگ هشته‌ای

سر بر آورد از فراز پشته‌ای

موسیا تو قوم خود را هشته‌ای

در پی نیکوپیی سرگشته‌ای

گفت ای سگ جد او را کشته‌ای

تو غلامی خواجه زین رو گشته‌ای

گَر به «خار»ی خسته‌ای، خود کِشته‌ای

وَر «حریر» و «قَز» دَری، خود رِشته‌ای

گاو موسی بود قربان گشته‌ای

کمترین جزوش حیات کشته‌ای

ای که تو بر خلق چیره گشته‌ای

در نبرد و غالبی آغشته‌ای

ما رمیت اذ رمیت گشته‌ای

خویشتن در موج چون کف هشته‌ای