ربودند گلشاه دل خسته را

مر آن دل گسل سرو نورسته را

پدر داد گلشاه دل خسته را

مر آن خسرو مهر پیوسته را

گسسته که کرد این دو دل بسته را؟

که دل خسته کرد این دو پیوسته را؟

که شیر ژیان گور پی خسته را

و یا باز بر کبک پر بسته را 

نوازش کند سینهٔ خسته را

گشایش دهد کار در بسته را

گره برزد ابروی پیوسته را

گشاد از گره چشم در بسته را

طلب کرد مرد زبان بسته را

بیابانی بند بگسسته را

شد آورد شاه‌ِ نظر‌بسته را

مهی از دَم اژدها رسته را

گشادم گره رخت سربسته را

به مرهم رساندم دل خسته را

گفت برگو نکتهٔ سر بسته را

شربتی فرمای این دلخسته را

گفت دیدی منبر بشکسته را

حق نهاده بود این دل خسته را

آنکه خنداند یتیمی خسته را

باز یابد جنت در بسته را

شاد اگر سازی درون خسته را

باز یابی جنت در بسته را

جبر چه بود بستن اشکسته را

یا بپیوستن رگی بگسسته را

بنگر این هر سه ز خامی رسته را

جوز را و لوز را و پسته را

زیان داردش خاصه دلخسته را

در اندیشة عذر دل بسته را

به یادآور آن یار دلخسته را

گشاینده راز دل بسته را

به بیژن سپرد آنگهی بسته را

چنان نامور مرد دل خسته را

چو بک جام دادی من خسته را

گشودی زبان فرو بسته را

بند از زنجیر نتوان کرد دل وارسته را

می‌تواند زد به عالم پشت پای بسته را

تشنهٔ یک آرزو از همت والا نه‌ایم

خاک هم آب است دست از آب حیوان شسته را

تا توانی ناتوانان را به چشم کم مبین

[...]