نبینی باغ را کز گل چگونه خوب و دلبر شد

نبینی راغ را کز لاله چون زیبا و در خور شد

زمین از نقش گوناگون چون دیبای ششتر شد

هزار آوای مست اینک به شغل خویشتن در شد

تذرو جفت گم کرده کنون با جفت همبر شد

[...]

چو خورشید فلک در باختر شد

چو روی عاشقان همرنگ زر شد

اگرچه کان سیمین بی گهر شد

ز گوهر چشم او کان دگر شد

رمیده صید لختی رام‌تر شد

وزان تندی و بد سازی دگر شد

تن نالانش از شادی دگر شد

تو گفتی مرده بود او جانور شد

درخت شادکامی بارور شد

همان بخت ستمگر دادگر شد

هوا از قعر دریا تیره‌تر شد

فلک چون قعر دریا پُر گهر شد

چو رامین دادجوی و دادگر شد

جهان از خفتگان آسوده‌تر شد

هرکه را این غرض میسر شد

از شرف با ملک برابر شد

از عمر عالمی منوّر شد

همه آفاق پر ز منبر شد

با ثریّا ثَری برابر شد

چون علی با نبی برادر شد

ساعتی با دلش چو رهبر شد

سایه‌بان زمانه جانور شد

آن چنان علم شرعش از بر شد

کان جهانش به جان مصوّر شد

چون پناهی نیافت مضطر شد

به ضرورت به مسجد‌ی در شد

لوای دولت و ملت کنون مظفر شد

که پادشاه جهان ابوالمظفر شد

خدایگان بشر، شاه‌ شیر دل، اتسز

که باس او را شیر فلک مسخر شد

ز بی‌قراری سر تیغ پسر صواعق او

[...]

عشقت چو درآمد ز دلم صبر بدر شد

احوال دلم باز دگر باره دگر شد

عهدی بد و دوری که مرا صبر و دلی بود

آن عهد به پای آمد و آن دور به سر شد

تا صاعقهٔ عشق تو در جان من افتاد

[...]

چو خسرو بر سر کوی شکر شد

سپاهان قصر شیرینی دگر شد

از یک سر تیر کارگر شد

سرگردان دوک از آن دو سر شد

در تن تب تیز کارگر شد

تابَش به ره دماغ بر شد

گامی از بودِ خود فراتر شد

تا خدا دیدنش میسر شد