هران کس کاو ترا بیند بدین حال

بگوید بر تو این گفتار در حال

مرد بیطار و رائض و کحّال

چون دلیل‌اند بر تباهی حال

گنهم خُرد بود ز اوّل حال

کشتن از بهر آن چو بود محال

از من است و ز آرزوی محال

که همی گردد او ز حال به حال

بر بوی وصال میدویدم همه سال

گفتی بنشانمت ازین کار محال

جانا منِ برخاسته دل شمع توام

گر بنشانی مرا بمیرم در حال

گفت کردم توبه از ناموس و حال

تایبم از شیخی و حال و محال

از سر بی‌چارگی گفتند حال

چاره‌ای می‌خواستند از تنگ حال

یکی گوهر میان هر دو درحال

نظر کردم بدیدم روی فی الحال

سوی آن گنج رو از وی بدانحال

که آسانت نماید گنج فی الحال

نیست رنج زیرکان در هیچ حال

سخت تر از صبر کردن بر محال

جزو جزو خم به‌رقص‌ست و به‌حال

عقل جزوی را نموده این محال

قطب گوید مر ترا ای سست‌حال

آنچ فوق حال تست آید محال

آفت ادراک آن قالست و حال

خون بخون شستن محالست و محال

گر فراموشم شدست آن وقت و حال

یادگارم هست در خواب ارتحال

گفتم این ماخولیا بود و محال

هیچ گردد مستحیلی وصف حال

نبض او بگرفت و واقف شد ز حال

که امید صحت او بد محال

گفت اگر آگهش کنم از حال

زهرۀ او بدرد اندر حال

هر چه خواهد همان شود در حال

حال نیکو برد از او بد حال

و آن دگر گویدم به نسبتِ حال

که نزاری و توبه، اینت محال‌!

حال من ماند بدان بی‌چاره حال

هم قضایی باز خواهم لامحال