بپروردم ورا چونانکه بایست؛

به هر رنگی و هر بویی که شایست؛

هنوز این پیکر وارون به پایست

هنوز این موبد جادو به جایست

مرا کاری به رایت رهنمایست

بدانستم که رایت تا چه جایست

ببرد از بهر دختر هر چه بایست

یکایک آنچه شاهان را بشایست

مرا آن تیغ و آن بازو به جایست

که از روی زمین دشمن زدایست

مرا گفتی همان تیغم به جایست

که از روی زمین دشمن زدایست

به پیری گر نبودی عشق شایست

مرا این عشق با این غم چه بایست

به آتش‌مان چه سوزد نه خدایست

که دوزخ دار و پادافره نمایست

گر اندوه است، مِیْ انده‌ربای ست

وگر شادیست، مِیْ شادی فزای است

مرا چون این خبر بشنید بایست

گرم مرگ آمدی زین پیش شایست

چو رامین ویس و موبد را نشایست

ترا هم جفت او بودن نبایست

ترا چون جای شور و ریگ شایست

سرا و باغ فرمودن چه بایست

مگر ما را جزین بهره نبایست

وگر چونین نبودی خود نشایست

چو از تو آنچنان کردار شایست

مرا خود بیش و کم گفتن نبایست

مرا فرجام جز چونین نبایست

وگر چونین نبودی خود نشایست

مگر سایه‌یْ شب از فرّ هُمایست

چو نور روز از فر خدایست

گر شاه به من چو شیر دندان خایست

بر پیل نهند آنچه مرا بر بایست

در دوزخم و همچو بهشتم جایست

کانجا باشم که پادشه را رایست

هرکه آزاد کرد آنجایست

حلقه در گوش و بند برپایست

تا زمین جای آدمی زایست

خیمهٔ روزگار برپایست

هر دو کوتاه داشت و ناشایست

از برون دست و از درون بایست