تو گفتی همه دشت پهنای اوست

زمین زیر پوینده بالای اوست

همین بزمگاه دلارای اوست

درین نغز تابوت هم جای اوست

چو سه باز یک مرد پهنای اوست

چهل رش درازای بالای اوست

خاقانیا چو آب رخت رفت در سال

مستان نوال کس که وبال آشنای اوست

بر خستگی دل مطلب مرهم قبول

نه دل نه مرهمی که جراحت فزای اوست

آن را که بشکنند نوازش کنند باز

[...]

آن، ماه نو کجاست که مه خاکپای اوست

الجیجک آنکه حجرهٔ جنات جای اوست

جمله عالم فتنه و غوغای اوست

در همه جا منزل و مأوای اوست

کشف اسرارم زمعنیهای اوست

در سر من از یقین سودای اوست

جوهر ذاتم ز مشکلهای اوست

در درون مظهرم خود جای اوست

سایهٔ دین آفتاب رای اوست

سایه باری چست بر بالای اوست

زر که چندین خلق در سودای اوست

فرج استر یا سم خر جای اوست

خسروی کافاق زیر رای اوست

افسر خورشید خاک پای اوست

کردارهای خصم تو اندر قفای اوست

تا در کنار او نهد آنچ آن سزای اوست

دوزخ و جنت همه اجزای اوست

هرچه اندیشی تو او بالای اوست

آن را که جای نیست همه شهر جای اوست

درویش هر کجا که شب آید سرای اوست

بی‌خانمان که هیچ ندارد به جز خدای

او را گدا مگوی که سلطان گدای اوست

مرد خدا به مشرق و مغرب غریب نیست

[...]

چون مرد درفتاد ز جای و مقامِ خویش

دیگر چه غم خورَد؟ همه آفاق جایِ اوست

شب هر توانگری به سرایی همی‌روند

درویش هرکجا که شب آمد، سرایِ اوست

جانم فدایِ آن که دلم مبتلای اوست

جان و جهان و هر چه دگر از برای اوست

آبِ حیات در قدحِ جان فزایِ او

انفاسِ روح در دمِ معجز نمایِ اوست

هرگز دگر خلاص و نجاتش کجا بود

[...]

آمد آن یاری که در دل جای اوست

راحت جان صورت زیبای اوست

آشنایی تازه کرد این سرکه او

ز آشنایان قدیم پای اوست

یک قبا جانم که از تن رفته بود

[...]

عالمی آشفته سودای اوست

پاک از این بد گوهران دریای اوست

آن بت وفا نکرد، که دل در وفای اوست

و آن یار سر کشید که تن خاک پای اوست

گر زانکه عاشقی به مثل خاک دوست شد

ما خاک آن سگیم که پیش سرای اوست

سازی ندیده‌ایم و نوایی ازو، مگر

[...]

آنکه رخ عاشقان خاک کف پای اوست

با رخ او جان ما، در دل ما جای اوست

او همه نورست، از آن شد همه چشمی برو

او همه جانست، از آن در همه دل جای اوست

نیست به جز یاد او در دل ما جای گیر

[...]