دو بار این سر نامور گاه خویش

سپردی به تیزی به بدخواه خویش

ترا کشتمی گر جگرگاه خویش

بدریدمی پیش بدخواه خویش

بیاورد چندی به درگاه خویش

همی بازجست اختر و راه خویش

وزان جایگه شد به درگاه خویش

شده شاددل یافته راه خویش

هرانکس که پیچد سر از شاه خویش

به برخاستن گم کند راه خویش

چو هریک برفتی برشاه خویش

سخن داشتی یارهمراه خویش

پدیدار کردم همه راه خویش

پراز درد بودم ز بدخواه خویش

من ایدون شوم سوی خرگاه خویش

یکی بازجویم سر راه خویش

وگر بازگشتن به خرگاه خویش

سپردن به نیک و به بد راه خویش

هم از راه در شاه با ماه خویش

در ایوان نشستند بر گاه خویش

براند آن سپه را ز درگاه خویش

همی خواندشان سست و بدخواه خویش

سپهبد بدان حمله بدخواه خویش

برون کرد یکسر ز بنگاه خویش

که ویران کنم مرز بدخواه خویش

بخواهم از او کینه ی شاه خویش

که مُردن به شهر از برِ شاه خویش

به از زنده در دستبدخواه خویش

به لشکرگه آرید خرگاه خویش

به جان ایمن از تیغ بدخواه خویش

در این بیشه گُم کرده ام راه خویش

جدا مانده از کشور و گاه خویش

فرود آر مهدم به درگاه خویش

مگردان سر رشته از راه خویش

ز پیروزی دولت و جاه خویش

نبودش سرِ کین‌ِ بدخواه خویش

پس ترا خوش درکشد در راه خویش

فرد بنشاند به خلوت گاه خویش

برد شاهش سوی خلوتگاه خویش

تا بجوید سوی معنی راه خویش