چراغند این دو سه پروانه خویش

پدیدار آمده در خانه خویش

دد و دام از نشاط دانهٔ خویش

همه مطرب شده در خانهٔ خویش

برخیز و بیا به خانهٔ خویش

برهم مزن آشیانهٔ خویش

من که قانع شدم به دانه خویش

سرور‌م چون صدف به خانه خویش

کس ندیدش دیگر به خانهٔ خویش

اینت کیخسرو زمانه خویش

در پشیمانی از فسانه خویش

آرزومند خویش و خانه خویش

من بدو داده حرز خانهٔ خویش

خوانده او را نه سگ‌، شبانهٔ خویش

مشو دلشاد از کاشانهٔ خویش

مکن دل تنگ از ویرانهٔ خویش

برانم زین دل دیوانهٔ خویش

که آتش در زنم در خانهٔ خویش

هر سه از بخت شادمانهٔ خویش

ره گرفتند سوی خانه خویش ...

من و خیال تو شبها و کنج خانه خویش

سرود بیخودی و آه عاشقانه خویش

به خون همی طپم از ناله های خود همه شب

کسی نکرده چو من رقص بر ترانه خویش

خیال خال تو بردم من ضعیف به خاک

[...]

چون گدایی که نیم نان دارد

به تمامی دهد ز خانه خویش

بیشتر زان بود که شاه جهان

بدهد نیمی از خزانه خویش

به افسون دل دیوانه خویش

ز سر آغاز کرد افسانه خویش

چون برق جهم به خانه خویش

پیش گهر یگانه خویش

این باز آمد به خانه خویش

وان ماند ز آشیانه خویش

پری رو گفتش از دیوانه خویش

نرنجم نیست چون در خانه خویش

ره ز مستی بزنم باز به ویرانه خویش

چون مرا شوق تو بیرون برد از خانه خویش

سنگ بر سینه زنان زان در دل می کوبم

که ترا یافته ام در دل ویرانه خویش

تو و بانک طرب انگیز نی و جام شراب

[...]

منم بر باد داده خانه خویش

جدا افتاده از کاشانهٔ خویش

چو دید آن گنج در ویرانهٔ خویش

به پیش آورد درویشانهٔ خویش

رمید طایر جانم ز آشیانه خویش

که در هوای تو خوش یافت آب و دانه خویش

دل از قفای نظر کو به کوی می گردد

نظر ز شوق تو گم کرده راه خانه خویش

ز باغ رفت گل و بلبلان خموش شدند

[...]