به دوستیت بمیرم به ذکر زنده شوم

شراب وصل تو گرداندم ز حال بحال

در شهر دلم بدان گراید صنما

گر قصه عشق تو سر آید صنما

هر درد که زین دلم قدم برگیرد

دردی دگرش بجای در برگیرد

زان با هر درد صحبت از سر گیرد

کاتش چو رسد بسوخته اندر گیرد

اندر دل من بدین عیانی که توئی

وز دیده من بدین نهانی که توئی

وصاف تو را وصف نداند کردن

تو خود بصفات خود چنانی که توئی

جانی دارم به عشق تو کرده رقم

خواهیش به شادی کش خواهیش به غم

گاهی که به طینت خود افتد نظرم

گویم که من از هر چه در عالم بترم

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

از عرش همی به خویشتن در نگرم

زین نادره تر کرا بود هرگز حال

من تشنه و پیش من روان آب زلال!

محنت همه در نهاد آب و گل ماست

پیش از دل و گل چه بود آن حاصل ماست

مرا تا باشد این درد نهانی

تو را جویم که درمانم تو دانی

پر آب دو دیده و پر آتش جگرم

پر باد دو دستم و پر از خاک سرم

چه کند عرش که او غاشیه من نکشد

چون به دل غاشیه حکم و قضای تو کشم

بوی جان آیدم از لب چو حدیث تو کنم

شاخ عز رویدم از دل چو بلای تو کشم

حسن تو فزون است ز بینائی من

راز تو برون است ز دانائی من

ما خود ز وجود خویش تنگ آمده ایم

وز روی قضا بر سر سنگ آمده ایم

اندر گیلان گلیم بدبختی را

ما از سیهی بجای رنگ آمده ایم

غم کی خورد آنکه شادمانیش توئی

یا کی مرد او که زندگانیش توئی

در نسیه آن جهان کجا دل بندد

آن کس که به نقد این جهانیش توئی

دل کیست که گوهری فشاند بی تو

یا تن که بود که ملک راند بی تو

والله که خرد راه نداند بی تو

جان زهره ندارد که بماند بی تو

این قصه نه زان روی سیاه آمده است

کاین رنگ گلیم ما سیاه آمده است

من پندارم که هستم اندر کاریی

ای بر سر پنداشت چو من بسیاری

اکنون که نماند با توام بازاریی

در دیده پنداشت زدم مسماری

تو لاله سرخ و لؤلؤ مکنونی

من مجنونم تو لیلی مجنونی

تو مشتریان با بضاعت داری

با مشتریان بی بضاعت چونی؟

روزی که سر از پرده برون خواهی کرد

دانم که زمانه را زبون خواهی کرد

گر زیب و جمال ازین فزون خواهی کرد

یارب چه جگر هاست که خون خواهی کرد

چه باشد گر خوری صد سال تیمار

چو بینی دوست را یک بار دیدار