بو کنم دانم ز هر پیراهنی

گر بود یوسف و گر آهرمنی

که مرورا گرگ زد یا ره‌زنی

یا فتاد اندر چهی یا مکمنی

زد ز دارالملک تبریز سنی

بر امیدش روشنی بر روشنی

می‌زند بر آب استارهٔ سنی

خاک تو بر عکس اختر می‌زنی

هم از آن خورشید زد بر روزنی

لیک از راه و سوی معهود نی

چشم من پرست و سیرست و غنی

از دو صد خورشید دارد روشنی

چون تو می‌بینی که نیکی می‌کنی

بر حیات و راحتی بر می‌زنی

خواب دیدم خواجهٔ معطی المنی

واحد کالالف ان امر عنی

درج در خوفی هزاران آمنی

در سواد چشم چندان روشنی

چون بجوشید از درون چشمهٔ سنی

ز استراق چشمه‌ها گردی غنی

گر مرا صد بار تو گردن زنی

هم‌چو شمعم بر فروزم روشنی

از من ار کوری بیابی روشنی

بر قمیص یوسف جان بر زنی

مر مرا دختر اگر ثابت کنی

یافتی از تیغ تیزم آمنی

بر خیال و خواب چندین ره کنی

نیست عقلت را تسوی روشنی

رستی از بیگار و کار خود کنی

هم تو شاه و هم تو طبل خود زنی

ای که به روی چون سمن رشک بهار و سوسنی

زان قد همچو نارون سرو روان گلشنی

بر سر ارغوان و گل حسن تو خاک تیره کرد

تا تو به خوبی و صفا همبر آب روشنی

بی رخ و نخل دلکشت در دل و دیده من است

[...]

آسوده خاطرم که تو در خاطر منی

گر تاج می‌فرستی و گر تیغ می‌زنی

ای چشم عقل خیره در اوصاف روی تو

چون مرغ شب که هیچ نبیند به روشنی

شهری به تیغ غمزه خونخوار و لعل لب

[...]

اگر تو میل محبت کنی و گر نکنی

من از تو روی نپیچم که مستحب منی

چو سرو در چمنی راست در تصور من

چه جای سرو که مانند روح در بدنی

به صید عالمیانت کمند حاجت نیست

[...]

زنده بی دوست خفته در وطنی

مثل مرده‌ایست در کفنی

عیش را بی تو عیش نتوان گفت

چه بود بی وجود روح تنی

تا صبا می‌رود به بستان‌ها

[...]

سروقدی میان انجمنی

به که هفتاد سرو در چمنی

جهل باشد فراق صحبت دوست

به تماشای لاله و سمنی

ای که هرگز ندیده‌ای به جمال

[...]