گل و سنگ است این ویرانه منزل

درو ما را دو دست و پای در گل

که من یاقوت این تاج مکلل

نه از بهر بها بر بستم اول

به مملوکی خطی دادم مسلسل

به توقیع قزل‌شاهی مسجل

ای هیچ خطی نگشته ز اول

بی‌حجت نام تو مسجل

بی‌جاحتم آفریدی اول

آخر نگذاریم معطل

ای ختم پیمبر‌ان مرسل

حلوا‌ی پسین و ملح اول

باریدن بی‌دریغ چون مُل

خندیدن بی‌نقاب چون گل

زین طایفه تا به دور اول

شاهی‌ش به نسل در مسلسل

با یک سپرِ دریده چون گل

تا چند شغب کنی چو بلبل؟

بر سنگ فتاده خوار چون گِل

سنگ دگرش فتاده بر دل

او بی‌تو چو گُل تو پای در گِل

او سنگدل و تو سنگ بر دل

بر سبزه نشسته خرمن گل

نالید چو در بهار بلبل

توقیع سماک‌ها مسلسل

گه رامح بوده گاه اعزل

در کردن این چنین تفضل

از تو کرم و ز من توکل

در مسیر‌ش سماک آن جدول

گاه رامح نمود و گاه اعزل

همه عالم تن است و ایران دل

نیست گوینده زین قیاس خجل

آرد آن بقعه دولتش به مثل

گرچه گفتند للبقاع دول

نزد خورشید خاصه برج حمل

این چنین صد چراغ را چه محل‌؟

زاغ مانده به باغ بی‌بلبل

خار مانده به یادگار از گل

همه صحرا به جای سبزه و گل

غول در غول بود و غل در غل