گفت: تنگ است ای شه خوبان دلم

زندگی باشد از این پس مشکلم

تا فروزانست شمع محفلم

بر مزن آتش ز گریه بر دلم

کوفیان بستند بار محملم

رفتم اما ماند پیش تو دلم

گو همه ویرانه باشد منزلم

هر کجا تو با منی من خوشدلم

خصم از این منزل که بستی محملم

دست گرگان یوسفی ماند و دلم

گفت سکینه با پدر نیست اگر چه قابلم

ماندن قتلگاه را بیش ز هر چه مایلم

لیک چه سود کز برت برد و بزد موکلم

بار فراق دوستان بسکه نشسته بردلم

دست حق با تیغ بهرش شد علم

دست شیطانیش گشت از بن قلم

فکنده لاف درویشی بعالم

شده قانع باسمی نا مسلم

بدون فکر و تعلیم و تعلم

که محتاج است بر بحث و تکلم

چو هر شیئ شود مرئی بعالم

باین اسم است معلوم و مسلم

تو حسن موت اگر داری مسلم

بمیر از غیر حق و الله اعلم

بهر معنی کنی فرض این مسلم

بود در کل موجودات عالم

بار،از این‌ ره رسد بر منزلم‌

خوش به‌ عون رهنمای کاملم‌

زین‌ سخن‌ فهمت‌ نلغزد دار حلم‌

این‌ نگفتم‌ بهر جرح اهل‌ علم‌

چونکه‌ زنجیر تو را من‌ قابلم‌

زیر این‌ زنجیر خوش باشد دلم‌

خورده ای ای جان فریب‌ زهد و علم‌

زین‌ بیان تندی میاور دار حلم‌

غرق بحر غم‌ بود دائم‌ دلم‌

نه‌ خیال ره نه‌ فکر منزلم‌

باختی‌ دل را و گشتی‌ بسملم‌

باز گویی‌ پهلوان پُر دلم‌

من چه دانم کاین ره است این منزلم

یا که این آسان بود و آن مشکلم

بُد حقایق ثابت اندر عین علم

باش تا معلوم گردد، دار حلم