پنجه کند شانه به دشت و دره

شانه زند گردن و پشت بره

ترسم از بیخ برد چون شجره

تیز دندانیت آخر چو اره

بر ایوانشان طاق پرکنگره

پی قطعشان گشته بران اره

به چشم کم مبین در هیچ ذره

که او را هم ز خورشید است بهره

زلف و جعد تابدار و پر گره

حلقه حلقه گشته درهم چ ون زره

محک نقد حال قلب و سره

حال خوان صحیفهٔ بشره

سین او بر سر ستم اره

به مسمای او جهان غره

اره بره کنکره

کراکری مندره

گرد خانه، کتابهای سره

از خری، همچو خشت کرده خره

گرد خانه کتاب های سره

از خری همچو خشت کرده خره

چون به صورت آمد آن نور سره

شد عدد چون پایه های کنگره

حکم ترا در خم این نه زره

رشته دراز است و گره بر گره

خروشان گله های میش و بره

ز صوت زیر و بم پر، کوه و دره

به نوک سنان صد هزاران گره

گشودند از حلقه های زره

ز بس تنگ شد عرصه از کندره

تفک را نفس در گلو شد گره

ز بس راندن لب شمشیر اره

به ضرب گرز مغفر ذره ذره

پیش جمعی ز دوستان سره

همه نخل حیات را ثمره

ز غربال در بر کشیده ز ره

سرا پای خفتانشان پر گره

کمانها فگنده بر ابرو گره

گشاده گره از کیانی زره

فگنده ز سر خود و از تن زره

گشودند از بند خفتان گره