ای به صوفیگری آوازه بلند

کرده زین شغل به آوازه پسند

دل چو خم چند بر آوازه نهی

ناید آوازه جز از خم تهی

چون دهد کوس برون بانگ ز پوست

بانگ او شاهد بی مغزی اوست

نیستی صوفی ازین نام چه سود

دعوی پختگی از خام چه سود

کی سیاهی شود از زنگی دور

گرچه خوانند به نامش کافور

جامه فوطه چه پوشی چو مگس

پر به هر خوان چه گشایی ز هوس

طوطی قدسی و از هیچ کسی

می زنی پر به هوای مگسی

دین که صد پاره ز بی باکی توست

نکندش خرقه صد پاره درست

چاک در تارکت از تیغ حسود

بخیه بر پاشنه موزه چه سود

گردی انداخته سجاده به دوش

گرد بازار چو سجاده فروش

لیک بازاریگان دیده ورند

صد ازین جنس به یک جو نخرند

در ره اهل دل از همت پست

جز عصا نیست تو را هیچ به دست

آن که در چه فتد از لغزش پا

دستگیریش نیاید ز عصا

هست مسواک به کف سوهانت

کز طمع تیز کند دندانت

ترسم از بیخ برد چون شجره

تیز دندانیت آخر چو اره

رشته سبحه برانگشت مپیچ

که ازان حلقه برون ناید هیچ

مهره ای چند بود بی سر و بن

کف ازان طاسچه نرد مکن

تات ازان چشم بود بست و گشاد

هرگزت رو ندهد نقش مراد

گر حساب حسناتت هوس است

عقد انگشت تو تسبیح بس است

چون زنان موی به صد رعنایی

ریشت از شانه زدن آرایی

شانه بفکن چو نیی مردانه

که به این دست جدا از شانه

جمعی از نان لبی آورده به چنگ

همچو دندان پی آن صف زده تنگ

بهر کم بهره ای آن هم نه حلال

در زنی سر به میانشان چو خلال

دستت از حرص و شره کوته کن

در صف اهل قناعت ره کن

نیست زیبنده درین دیر مجاز

آستین کوتهی از دست دراز

ذوق صوفیگری ار هست تو را

باید از خویش نظر بست تو را

صوفی آنست که از خود رسته ست

ز نکو جسته و از بد رسته ست

بند هستی و ز هستی ساده

زاده کون و ز کون آزاده

با اضافت ز اضافت بیرون

در مسافت ز مسافت بیرون

در مکان نی و مکان از وی پر

در زمان نی و زمان از وی پر

ابدش را به ازل جنگی نه

ازلش را ز ابد ننگی نه

نه ز ادوار در او تأثیری

نه در اطوار ازو تغییری

گر حضیض سمک و اوج سما

وانچه محصور بود بینهما

گیرد اندر دل پاکش خانه

نکند احساس که هست آن یا نه

دل او موج زنان دریاییست

کش فزون از دو جهان پهناییست

هفت دریا چو یکی شبنم ازوست

بلکه یک در کره عالم ازوست

گنج عرفان بودش حاصل کسب

قبله اش نیست بجز ذات فحسب

جلوه گر گشته بر او وحدت ذات

نکشد رنج تقابل ز صفات

پیش او لطف همان قهر همان

نوشداروش همان زهر همان