شهش گفتا مگو آی در نظاره

که گر گویم کنندم پاره پاره

ز اوج عالم بالا ستاره

ز هفتم آسمان کردی نظاره

زبان بگشاد آن گبر آشکاره

که گر شخصم کند شه پاره پاره

پسر بر اسپ شد حالی سواره

به صحرا شد ز مردم بر کناره

سوی بت خانه آمد در نظاره

ستاده دید خلقی بر کناره

مسلمان گشت و کرد از شک کناره

پس آنگه کرد آن زنّار پاره

گر این زنّار کین دم کرد پاره

ببندد دیگری را چیست چاره

درآمد بچهٔ او پاره پاره

بهم پیوست تا گشت آشکاره

بعجز خویش با یک چوب پاره

چه خواهی کرد چندین پشت واره

ولی تا باز ندهد آشکاره

حساب آن پلاس و خشت پاره

ستاده بود جائی بر کناره

نبودش هیچ کاری جز نظاره

مکن دعوی وحدت آشکاره

که تو از شرک هستی شیرخواره

چنان پنداشت کان یاقوت پاره

برای عجز اوشد آشکاره

ترا نیست از زر بسیار چاره

که سیر آمد دلم زین پاره پاره

غلامانش شده یک سر سواره

همه بغداد مانده در نظاره

چو هستت نعمت حق بی‌کناره

ترا از شکرِ منعم نیست چاره

ز ملکی چون نمی‌گیری کناره

که بر پایست از یک چرم پاره؟

جز این جائی اگر هست آشکاره

بگو تا پیش گیرم من نظاره

یکی چادر ولیکن هفت پاره

همه بنهاد و آمد در نظاره

چو گشت آن پیر را راز آشکاره

بیک ره کرد جامه پاره پاره