چو سربازان به مردی جان سپارند

زمیدان خسته لچمن را بیارند

عشّاق به زیر پای خوارند

باشد که چو دنگ سر بر آرند

تقصیر تو را به رو نیارند

طفلند ولیک صبر دارند

آتش در سر چو شمع دارند

چون اشک ز چشم تر نبارند

ز بسکه منتظران چشم در ره یارند

چو نقش پا همه‌گر خفته‌اند بیدارند

ز آفتاب قیامت مگوکه اهل وفا

به یاد آن مژه در سایه‌های دیوارند

درین بساط‌ که داند چه جلوه پرده درد

[...]

کزین پس چون زمن دستان نگارند

یکی از عشقبازانم شمارند

خوش آمد این کهن رسمم از آنان

که خود را از بزرگان میشمارند

که چون بیرون روند از ملک ناچار

بجای خود، بزرگی باز دارند

که هر جا نخل بخل و ظلم بینند

[...]

ساده لوحان که غافل از کارند

هوست دیده، عشق پندارند؟!

حواس اندر پی کار تو دارند

ندانم تا چه بر روز تو آرند

عاشقان را بسر ار تیر بلا میبارند

جانب دوست همان به که فرونگذارند

ایدل آنانکه میسر شدشان ملک یقین

چون خلیل آتش افروخته گل انگارند

از چه رحمی بدل خسته عاشق نکند

[...]

فردا که شهیدان تو در حشر بیارند

فریاد اگر دست شکایت بدر آرند

آیند زبس خیل قتیلت بتظلم

در عرصه محشر دیگرانرا نگذارند

با این همه غوغا چو تو از پرده درآئی

[...]

بهل ز صورت خوبت نقاب بردارند

که با وجود تو عشاق نقش دیوارند

چگونه خواری عشق تو را به جان بکشم

که پیش روی تو گل های گلستان خوارند

با خلد خواندمان شیخ شهر و زین غافل

[...]

همه در علم سامری وارند

از برون موسی از درون نارند

صوفیانی که اهل اسرارند

در دلِ نار و بر سرِ دارند

زلفکان تومگر عطارند

کاینهمه مشک به دامان دارند

مشت موئی نه فزونند از بو

گوئی از مشک دو صد خروارند

گر بگوئیم که مشکند خطاست

[...]

جماعتی که دل و جان به عشق نسپارند

به حیرتم! چه تمتع ز زندگی دارند

بر آن سرم که برآرم دمی به خاطر جمع

گرم دو زلف پریشان دوست بگذارند

به صاحبان نظر ساقیا مده ساغر

[...]

شنو از عامه کاهل اقتصارند

بظاهر در شریعت آشکارند

چو اینها پردهای حسن یارند

نقاب آنجمال و آن عذارند

که هر دوری از آنشه یادگارند

از آن دوده و زان نسل و تبارند

گر او شد کشته عالم با تو یارند

تو مهره مهر جو خلق ار چه مارند