همی هر کس که روی او بدیدی

اگر جان داشتی پیشش کشیدی

ولیکن تو نه پیری نه مُریدی

که یک دم بایزیدی گه یزیدی

همه عمرت بغفلت آرمیدی

زمانی روی بیداری ندیدی

اگر ابروی او چشمی بدیدی

چو ابروی کژش چشمی رسیدی

چو مجنون درگه لیلی بدیدی

نبودی تاب آنش می‌دویدی

تو این ده نه گرفتی نه خریدی

همان انگار کین ده را ندیدی

که تا در وی رسی و چون رسیدی

درو فانی شوی در ناپدیدی

چو تو از شرک درد از شیر دیدی

خطی در دفتر وحدت کشیدی

گرفتم حالت مردان ندیدی

حدیث نیک شان باری شنیدی

حکیمش گفت چون این روی دیدی

که کورم کردی ومیلم کشیدی

دوم گفتا محالی گر شنیدی

مکن باور چون آن ظاهر ندیدی

چرا چون روی رعنایان بدیدی

شدی آشفته و سر درکشیدی

کسی کز سرمه میلی درکشیدی

ز ماهی تا بساق عرش دیدی

شهادة عرضه کردی گر شنیدی

نکُشتی ور نه حالی سر بریدی

بدو گفتا که چون قرآن شنیدی

فلا اَنسابَ بَینَهُم ندیدی؟

دمی گر بر سر گوری رسیدی

در آن گور آنچه می‌رفتی بدیدی

مگر پنبه ز گوشت برکشیدی

که موی خویش همچون پنبه دیدی

چو پیش نام پیغامبر رسیدی

از آنجا محو کردی یا بُریدی

فلک گر گوی سیمینش ندیدی

چو گوی بی سر و بُن کی دویدی

وگر یوسف جمال خود بدیدی

ترنج و دست را بر هم بُریدی