گر صبح شبی واقعهٔ من دیدی

در پرده شدی پردهٔ من نَدْریدی

ور دم نزدی یک سخنم نشنیدی

تا حشر دمش فرو شدی نَدْمیدی

ولی هر کس که روی او بدیدی

بصد دل عشق روی او خریدی

ولی چون تو ز عالم این گزیدی

هم این گفتی و هم این را شنیدی

چو چشمی تیر مژگانش بدیدی

دلش قربان شدی کیشش گزیدی

چو گوئی پیش اسپش می‌دویدی

دو گیسو چون دو چوگان می‌کشیدی

گر استغفار بی پایان ندیدی

حدیث کلبهٔ احزان شنیدی

بچندین گاه خوش دم درکشیدی

تو گوئی هرگزم روزی ندیدی

همی هر کس که روی او بدیدی

اگر جان داشتی پیشش کشیدی

اگر خورشید روی او بدیدی

چو مصروع از مه نو می‌طپیدی

ولیکن تو نه پیری نه مُریدی

که یک دم بایزیدی گه یزیدی

همه عمرت بغفلت آرمیدی

زمانی روی بیداری ندیدی

اگر ابروی او چشمی بدیدی

چو ابروی کژش چشمی رسیدی

چو مجنون درگه لیلی بدیدی

نبودی تاب آنش می‌دویدی

تو این ده نه گرفتی نه خریدی

همان انگار کین ده را ندیدی

که تا در وی رسی و چون رسیدی

درو فانی شوی در ناپدیدی

چو تو از شرک درد از شیر دیدی

خطی در دفتر وحدت کشیدی

گرفتم حالت مردان ندیدی

حدیث نیک شان باری شنیدی

حکیمش گفت چون این روی دیدی

که کورم کردی ومیلم کشیدی

دوم گفتا محالی گر شنیدی

مکن باور چون آن ظاهر ندیدی

چرا چون روی رعنایان بدیدی

شدی آشفته و سر درکشیدی