دلی که عشق حقیقی کند سرافرازش

سزد که باز نگوید به هیچکس رازش

دلا دو دیده بدوز و بغیر شه منگر

اگر ز غیرت او واقفی و از نازش

اگر سواره عشقی و طالب معراج

[...]

دیوانه گشتم بی آن پریوش

دارم چو زلفش حالی مشوش

از اشک دیده وز سوز سینه

خشتست بالین خاکست مفرش

بی نقش رویت رخسار زردم

[...]

ای ستمگر که نداری خبر از بیدل خویش

ز آتش هجر مسوزان دل ریشم زین بیش

از هلاک چو منی کی بود اندیشه ترا

پادشا را چه تفاوت ز هلاک درویش

من نگویم که دوای دل ریشم فرمای

[...]

در کشتنم ار بود رضایش

کردم سر خویشتن فدایش

گر خون من شکسته ریزد

حاشا که بنالم از جفایش

نادیده رخش چو مردم چشم

[...]

سحر ز هاتف غیبم رسید مژده به گوش

اگر تو طالب یاری به جان و دل بخروش

مگوی راز بهر کس چو دیک منمائی

دهان بسته برآور چو خم صهبا جوش

بخواب دیده که از دوست گشته ای مهجور

[...]

شوریده کرد حالم لعل شکر نثارش

آشفته ساخت کارم زلفین بیقرارش

ما را ز عشق رویش آن آتشی ست در دل

کآفاق را بیکدم سوزد یکی شرارش

از یار اگر چه دوریم شادیم از آنکه باری

[...]

دوست در خانه و ما را خبری نیست دریغ

طالع دلشدگان را اثری نیست دریغ

بر همه تافته مهر رخ منظور ولیک

بهر نظاره کسی را نظری نیست دریغ

همه آفاق پر از پرتو خورشید و هنوز

[...]

عید است و موسم گل و هنگام طرف باغ

لیکن مراست در دل غمگین چو لاله داغ

ساقی اهل عشق فروغی ز باده کو

تا لحظه ای ز هستی خویشم دهد فراغ

با عقل سوی دوست کسی ره نمیبرد

[...]

ای ناوک بلای ترا سینه ها هدف

در یتیم عشق ترا جان ما صدف

در راه اشتیاق تو ای کعبه مراد

هر دم هزار قافله دل شده تلف

عالم پر از تجلی حسن و تو وانگهی

[...]

تافت بر جان و دلم انوار عشق

ای هزاران جان و دل ایثار عشق

بر میان جان خود بستیم باز

از پی ترسائی زنار عشق

گر بدیدی روی او مؤمن شدی

[...]

میبرد قد تو از سرو خرامان رونق

پیش روی تو ندارد مه تابان رونق

از می لعل تو یابد دل غمدیده نشاط

وز گل روی تو دارد چمن جان رونق

گل بعهد تو نیارد شدن از پرده برون

[...]

عزیزان وفاپیشه مبارکباد این منزل

که می‌افزاید از نورش صفای جان اهل دل

بمعنی کعبه جانهاست این منزلگه عالی

برای طوفش از هر سو ببسته قدسیان محمل

ز خاکپای این درگه طلب کن دولت ای عاشق

[...]

ای غمزه ات کشیده خدنگی بکین دل

ترک کمانکش تو گرفته کمین دل

ز کشت عمر خویش ندانم چه بر خورد

آنکو نکاشت تخم غمت در زمین دل

مقبول حضرتست چنان مقبلی که او

[...]

ز حد گذشت فراق تو ای فرشته خصال

بیا و تشنه دلان را بده زلال وصال

ز من بریدی و رفتی ولیک پیوسته

خیال روی تو میگرددم بگرد خیال

اگر نه از سر کوی تو میکند گذری

[...]

ای که با سوز غم عشق تو می سازد دل

تا بکی ز آتش سردای تو بگذارد دل

گرچه عار آیدم از شاهی ملک در جهان

بغلامی تو امروز همی نازد دل

روح قدسی بجنیبت کشی من آید

[...]

چون تیره گشت روزم بی آن چراغ محفل

بگذار تا بسوزم چون شمع ز آتش دل

بی روی نازنینان از جان چسود ای جان

بی وصل همنشینان از زندگی چه حاصل

سازم بداغ دردش زانروی می نگردد

[...]

گر من سر از نشیمن دنیا برآورم

گرد از قمار طارم اعلی برآورم

آتش زنم بخرمن ماه چهارده

گر یکنفس ز سوز سویدا برآورم

در آب چشم خود چو شوم غرقه فنا

[...]

تا من خیال عارض تو نقش بسته‌ام

نقش هوا ز لوح دل خویش شسته‌ام

جستم ز قید هستی و از ننگ عافیت

وز دام آن سلاسل مشکین نجسته‌ام

چون در کمند عشق تو جانم اسیر شد

[...]

ما که در بادیه عشق تو سرگردانیم

کعبه کوی ترا قبله دلها دانیم

چشم ما گر همه با ناوک محنت دوزند

دیده بر دوختن از دیده تو نتوانیم

کوی تو کعبه و دیدار تو عید اکبر

[...]

من آن آشفته مستم که آنساعت که برخیزم

ز سوز جان پر آتش قیامتها برانگیزم

خلیل عشق دلدارم ز آتش گلشنی دارم

از آنرو جانب آتش ز صحن روضه بگریزم

بدان ساقی چو پیوستم هزاران توبه بشکستم

[...]