پس چنین گفتست جالینوس مه

آنچ عادت داشت بیمار آنش ده

پس بدان بی‌امتحانی که اله

شکری نفرستدت ناجایگاه

ای ببرده عقل هدیه تا اله

عقل آنجا کمترست از خاک راه

من در آن بی‌خود شدم تا دیرگه

چونک با خویش آمدم من از وله

چون نهالی کاشتی آبش بده

چون گشادش داده‌ای بگشا گره

پس بگفتندش که تو بر تخت جاه

چون همی جویی ملاقات اله

در نظاره صید و صیادی شه

کرده ترک صید و مرده در وله

تو سلیمان‌وار داد او بده

پی بر از وی پای رد بر وی منه

چون بگویی جاهلم تعلیم ده

این چنین انصاف از ناموس به

نه تو گفتی قاید اعمی به راه‌؟

صد ثواب و اجر یابد از اله‌؟

خرده‌کاریهای علم هندسه

یا نجوم و علم طب و فلسفه

که یکی رقعه نبشتم پیش شه

ای عجب آنجا رسید و یافت ره

چونک صبرت نیست زین آب سیاه

چون صبوری داری از چشمهٔ اله

گفت آنک هست خورشید ره او

حرف طوبی هر که ذلت نفسه

وان ملخها در زمانْ گردد سیاه

تا ببیند خلقْ تبدیل اِلٰه

هست آن پندار او زیرا به راه

صد هزاران پرده آمد تا اله

گو تو مر گل‌خواره را که قند به

نرمی فاسد مکن طینش مده

گر به طراری کند پس دو گواه

جرح شد در محکمهٔ عدل اله

ور نباشد صبر پس نادیده به

تیر دور اولی ز مرد بی‌زره

آکل و ماکول آمد آن گیاه

هم‌چنین هر هستیی غیر اله